مثنوي معنوي

اين جهان هم چون خرابست و تو گنج
گر تفحص کردم از گنجت مرنج

فرهاد و شيرين وحشي بافقي

ترا دانيم محتاجي به زر نيست
که سد گنجت به پاي يک هنر نيست

ديوان ابوسعيد ابوالخير

گنجم چو گهر در دل گنجينه شکست
رازم همه در سينه بي کينه شکست

ديوان امير خسرو

گفتم که ترا آخر دل خانه نمي يابد
گفتا که پي گنجم ويرانه نمي يابد

چه کنم در دلت نمي گنجم؟
زانکه در سنگ موي در نرود

جام جم اوحدي مراغي

از تو خالي مدار گنجم را
تا ببويي مگر ترنجم را

ديوان انوري

به تشريف زيارت رتبتي دادي مرا کاکنون
چو اقبال تو در عالم نمي گنجم ز جباري

ديوان بيدل دهلوي

معني برجسته شوقم نمي گنجم بلفظ
همچو بوي گل نگردد پيرهن عريان مرا

ديوان پروين اعتصامي

که من گنجم، چو خاکم پست مشمار
مرا زين خاکدان تيره بردار

شاهنامه فردوسي

و ديگر که گنجم وفادار نيست
همين رنج را کس خريدار نيست

سپاه و دل و گنجم افزونترست
جهان زير شمشير تيز اندرست

ترا بايدم زين ميان گفت بس
نه گنجم به کارست بي تو نه کس

کشنده تن و جان من درد اوست
پرستار و گنجم چه در خورد اوست

سپاريد گنجم به بهرامشاه
همان کشور و تاج و گاه و سپاه

ديوان خاقاني

بپويم بو که در گنجم به کويت
بجويم بو که دريابم جمالت

ديوان رهي معيري

پيرايه خاک و آبم، روشنگر آفتابم
گنجم ولي در خرابم، ويرانه من تن من

منطق الطير عطار

من نيم در عشق او مردانه اي
عشق گنجم بايد و ويرانه اي

اسرار نامه عطار

شمار لشگرم سيصد هزار است
سلاح و اسب و گنجم بي شمارست

هيلاج نامه عطار

چو گنج ما پديدار آيد ايشيخ
دل از گنجم خبردار آيد ايشيخ

اشتر نامه عطار

لشکر و گنجم همه در دست او
بود زان من ولي پيوست او

در بعمري آيد از بحري برون
ليک گنجم هست بسياري برون

مختار نامه عطار

آن گنج که من در طلب آن گنجم
در دير طلسمات از آن مي رنجم

ويس و رامين

توي کام و بلا و ناز و رنجم
غم و شادي و درويشي و گنجم

ديوان عراقي

پس در دل تو چگونه گنجم؟
چون بر در خود رها نکردي

ديوان قاآني

گنجم درون خاطر و من در دمشق دهر
سرگشته بي سبب چو خداوند زهمنا