4899 مورد در 0.00 ثانیه یافت شد.
شاهنامه فردوسي
من او را يکي کهترم نيکخواه
نه تخت و نه افسر نه گنج و کلاه
ازين پس به شمشير دارم نگاه
که اين تخت و افسر نيرزد به رنج
بده تا نباشد روانش به رنج
ببخشم نمانم که ماني به رنج
ز شاهي و ز گنج و دينار و چيز
توخود کيستي زين بزرگ انجمن
ز خورشيد تا آب و ماهي مراست
سپاهش شد آباد و با کام وشاد
به گنجور گنج آتش اندر فگند
هم آن گنج وپرمايه گنجور من
سپارد بمن گر ندارد به رنج
بدو ناسزا کس نکردي نگاه
ببنديم هر دو بناکام رخت
بفرسود ازان درد و در غم بسود
بفرمود تا جامه دستي ز گنج
ز آزرم گفتار وز دادخواه
که گنجش ز گنج تو افزونترست
جز ايشان هرآنکس که دارند گنج
زمين گنج و انديشه گنجور ماست
نگردد تباه اختر هور و ماه
ببخشيد چيزي مر او را ز گنج
که او شاد باشد تن وجان به رنج
کزو گنج ما باشد آراسته