شاهنامه فردوسي

يکي کار پيش است با درد و رنج
به آغاز رنج و به فرجام گنج

يکي گنج پرمايه تر برگزيد
بدان ماه رخ داد شنگل کليد

ز ما کس مباشيد زين پس به بيم
اگر کوه زر دارد و گنج سيم

يکي گنج خواهم نهادن ز داد
که باشد روانم پس از مرگ شاد

چو گنجور بشنيد شد پيش گنج
به کار شمردن همي برد رنج

بدين سال گنج تو آراستست
که پر زر و سيمست و پر خواستست

هم از گنج بد پوشش و خوردشان
ز پوشيدن و باز گستردشان

به خوبي نوا کن مر او را به گنج
کس از نيستي تا نيايد به رنج

تو از گنج تاوان او بازده
به کشور ز فرموده آواز ده

بپرسيد هرجا که بي رنج کيست
به هرجاي درويش و بي گنج کيست

که شد گنج شاه بزرگان تهي
کنون آمدم تا چه فرمان دهي

سپردم به هرمز کلاه و نگين
همه لشکر و گنج ايران زمين

سوي شاه هيتال شد ناگهان
ابا لشکر و گنج و چندي مهان

چغاني شهي بد فغانيش نام
جهانجوي با لشکر و گنج و کام

چو لشکر دهي مر مرا گنج هست
سليح و بزرگي و نيروي دست

همي راند با لشکر و گنج و ساز
که پيکار جويند با خوشنواز

مناره برآرم به شمشير و گنج
ز هيتال تا کس نباشد به رنج

ز شاهان داننده يابيد گنج
کسي را ز دانش نديدم به رنج

فرستم همه نزد سالار شاه
سراپرده و گنج و پيل و سپاه

گر آزاد داري تنت را ز رنج
تن مرد بي رنج بهتر ز گنج

همي گفت هر کس که جز نام شاه
ندارد ز ايران ز گنج و سپاه

چو من دشمني کرده باشم به گنج
ازو ديد بايد بسي درد و رنج

بگويي که از تخت شاهنشاهي
مرا بهره رنجست و گنج تهي

به شيراز فرمود تا هرچ بود
ز مردان و گنج و ز کشت و درود

که گر باز يابي تو گنج و کلاه
چغاني بباشد تو را نيکخواه