شاهنامه فردوسي

در خانه پيلتن باز کرد
سپه را ز گنج پدر ساز کرد

سپردم ترا تخت و ديهيم و گنج
ازان سپ که بردم بسي گرم و رنج

همين بودش از رنج و ز گنج بهر
بديد از پس نوش و ترياک زهر

همه گنج فرزند و دينار سام
کمرهاي زرين و زرين ستام

که رستم فراز آوريد آن به رنج
ز شاهان و گردنکشان يافت گنج

کنون گنج تاراج و دستان اسير
پسر زار کشته به پيکان تير

سپردم بدو تاج و تخت بلند
همان لشکر و گنج با ارجمند

سپه را همه سربسر بار داد
در گنج بگشاد و دينار داد

مهان جهان را که دارند گنج
نداريم زان نيکويها به رنج

ببخشيد بر هرک بودش نياز
دگر هفته گنج درم کرد باز

جواني و گنج آمد و راي زن
پدر مرده و شاه بي راي زن

به سي و دو سال آنک کردم به رنج
سپردم بدو پادشاهي و گنج

نبايد که پيچد کس از رنج ما
ز بيشي و آگندن گنج ما

جز از ما هرانکس که دارند گنج
نخواهم کس شاددل ما به رنج

کسي را که درويش بد داد داد
به خواهندگان گنج و بنياد داد

گر آيين ايران جز اينست راه
ببر جام زرين سوي گنج شاه

همي برگرايد سپاه ترا
همان گنج و تخت و کلاه ترا

چو در جنگ تن را به رنج آوريد
ازان رنج شاهي و گنج آوريد

نه کشور نه لشکر نه تخت و کلاه
نه شاهي نه فرزند و گنج و سپاه

چو گنج نياکان برترمنش
که آمد به دست تو بي سرزنش

همه به اصفهانند بي درد و رنج
ازيشان مبادا که خواهيم گنج

نه پيوند و فرزند و تخت و کلاه
نه ديهيم شاهي نه گنج و سپاه

که چندان بزرگي و شاهي و گنج
نبد در زمانه کس از من به رنج

بيابند چيزي که خواهد ز گنج
ازان پس نبيند کسي درد و رنج

هم از گنج دينار چو سي هزار
به بدره درون کن ز بهر نثار