شاهنامه فردوسي

که چندين بزرگي و گنج و سپاه
گرانمايه اسپان و تخت و کلاه

اگر بر شمارد کسي رنج تو
به گيتي فزون آيد از گنج تو

مرا گفت رستم ز بس خواسته
هم از کشور و گنج آراسته

چو مردي و پيروزي و خواسته
ورا باشد و گنج آراسته

ندارم ازو گنج و گوهر دريغ
نه برگستوان و نه گوپال و تيغ

به پيري سوي گنج يازان ترست
به مهر و به ديهيم نازان ترست

رهانم ترا از غم و درد و رنج
بيابي پس از رنج خوبي و گنج

گشايم در گنج و هر خواسته
نهم پيش تو يکسر آراسته

به گنج و به رنج اين روان بازخر
مبر پيش ديباي چيني تبر

ازو نيستي گنج و گوهر دريغ
نه برگستوان و نه گوپال و تيغ

بيارم نشانم بر تخت ناز
ازان پس گشايم در گنج باز

قبادي به جايي نشسته دژم
نه تخت و کلاه و نه گنج کهن

همان نيز تا زنده باشد ز رنج
رهايي نيابد نماندش گنج

کجا شد فريدون و هوشنگ شاه
که بودند با گنج و تخت و کلاه

گشايم در گنج ديرينه باز
کجا گرد کردم به سال دراز

دگر گنج سام نريمان و زال
گشايم به پيش تو اي بي همال

بکوشيد تا لشکر و تاج و گنج
بدو ماند و من بمانم به رنج

مشو ايمن از گنج و تاج و سپاه
روانم ترا چشم دارد به راه

ز تاج پدر بر سرم بد رسيد
در گنج را جان من شد کليد

سپردم بدو کشور و گنج خويش
گزيدم ز هرگونه يي رنج خويش

نهان من و جان من پيش اوست
اگر گنج و تاجست و گر مغز و پوست

ز چيزي که بودش به گنج اندرون
ز خفتان وز خنجر آبگون

که از من پس از مرگ ماند نشان
ز گنج شهنشاه گردنکشان

ز گنج بزرگ آنچ بد در خورش
فرستاد با نامور دخترش

نبخشي همي گنج و دينار نيز
همانا که شد پيش تو خوار چيز