ديوان فيض کاشاني

بس است (فيض) شکايت که پر شد اين دفتر
ز دود دل که درو تار مو نمي گنجد

بيان چه سان بتوان از جمال او حرفي
چه در بيان و زبان وصف او نمي گنجد

چو در خيال درآئي همين تو باشي تو
که در مقام فنا ما و او نمي گنجد

اهل الديار اهل الديار هل جامع العشق القرار
با عشق کي گنجد قرار ناصح برو شرمي بدار

با عشق کي گنجد قرار ناصح برو شرمي بدار
با پند عاشق را چکار ناصح برو شرمي بدار

ديوان شمس

سخن در پوست مي گويم که جان اين سخن غيبست
نه در انديشه مي گنجد نه آن را گفتن امکانست

خصوصا اندر اين مجلس که امشب در نمي گنجد
دو چشم عقل پايان بين که صدساله رصد بيند

در و ديوار اين سينه همي درد ز انبوهي
که اندر در نمي گنجد پس از ديوار مي آيد

ز شادي و ز فرح در جهان نمي گنجد
دلي که چون تو دلارام خوش لقا دارد

ز شادي و ز فرح در جهان نمي گنجد
که چون تو يار دلارام خوش لقا دارد

آن ماه که مي خندد در شرح نمي گنجد
اي چشم و چراغ من دم درکش و مي بينش

بخرام بيا کاين دم والله که نمي گنجد
ني ميوه و ني شيوه ني چرخ و مه و مه وش

در اين ايوان سربازان که سر هم در نمي گنجد
من سرگشته معذورم که بي دستار مي گردم

سرم در چرخ کي گنجد که سر بخشيده فضل است
دلم شاد است و مي گويد غم رب الفلق دارم

گفتم که چنان دريا در خمره کجا گنجد
گفتا که چه داني تو اين شيوه و اين آيين

خامش که نمي گنجد اين حصه در اين قصه
رو چشم به بالا کن روي چو مهش مي بين

آميخته با شاهد هم عاشق و هم زاهد
وز ذوق نمي گنجد در کون و مکان اي جان

اي دل چو نمي گردد در شرح زبان من
وان حرف نمي گنجد در صحن بيان من

آن حکم که از هيبت در عرش نمي گنجد
بر پشت زمان مي نه بر روي زمين مي کن

عقلي که نمي گنجد در هفت فلک فرش
اي عشق چرا رفت او در دام و جوال تو

ني فکر چو دام آمد دريا پس اين دام است
در دام کجا گنجد جز ماهي بشمرده

وگر پرواز عشق تو در اين عالم نمي گنجد
به سوي قاف قربت پر که سيمرغي و عنقايي

گه از مي و از شاهد گويم مثل لطفش
وين هر دو کجا گنجد در وحدت اللهي

چنان نه اي تو که با تو دگر کسي گنجد
ولي ز رشک لقب هاي طرفه بنهادي

ديوان وحشي بافقي

ز حرف و صوت بيرونست راز عشق من با او
رموز عشق وجدانيست در گفتار کي گنجد