شاهنامه فردوسي

بدين ژنده پيلان و اين خواسته
بدين لشکر و گنج آراسته

به گنج و بانبوه بودند شاد
زماني ز يزدان نکردند ياد

سپه بود و هم گنج آباد بود
سگالش همه کار بيداد بود

زمين و زمان پيش من بنده شد
جهاني ز گنج من آگنده شد

سران را همه هديه ها ساختند
يکي گنج زين سان بپرداختند

در گنج بگشاد و دينار داد
روان را بخون دل آهار داد

برآودر ازينسان بافسون و رنج
بپالود رنج و تهي کرد گنج

گوان از پي گنج و فرزند خويش
همان از پي بوم و پيوند خويش

ز شاهان و پيلان وز تخت عاج
ز مردان و اسپان و از گنج و تاج

نه کيخسرو آباد ماند نه گنج
نداريم اين زرم کردن برنج

من ايدر نمانم بسي گنج و تخت
که گردان شدست اندرين کار سخت

دگر نيمه ديهيم و گنج آن تست
که امروز پيگار و رنج آن تست

بلشکر چنين گفت پولادوند
که بي تخت و بي گنج و نام بلند

در گنج بگشاد شاه جهان
ز پرمايه چيزي که بودش نهان

بياورد ده جام گوهر ز گنج
بزر بافته جامه شاه پنج

ندارم دريغ از تو من گنج خويش
چرا برگزيني همي رنج خويش

مرا هرچ بايد ببخت تو هست
ز مردان وز گنج و نيروي دست

همه گنج و گوهر بتاراج داد
ازين بدره بستد بدان تاج داد

همه پر ز درد و همه پر زرنج
همه همچو گم کرده صد گونه گنج

سزدگر تو اينرا نداري برنج
بخواه آنچ بايد ز مردان و گنج

من از بهر بيژن ندارم برنج
فدا کردن جان و مردان و گنج

که اين خانه زان خانه بخشيده نيست
مرا با تو گنج و تن و جان يکيست

ز گردان و اسبان و شمشير و گنج
ببر هرچ بايد مدار اين برنج

چه بايد ز گنج و زلشکر بخواه
که بايد که با تو بيايد براه

ازان صد شتر بار دينار کرد
صد اشتر ز گنج درم بار کرد