جام جم اوحدي مراغي

خاک بيزي کني و داري گنج
بس خسيس اوفتاده اي به مرنج

ملک معمول و گنج مالامال
بر کشد تخت را به گردون بال

مال خواهد، کليد گنج ببر
مرد جويد، بکوش و رنج ببر

پادشاهان که گنج پردازند
رسم باشد که شهر و ده سازند

گنج توحيد را طلسمند اين
آن مسماست، هر دو اسمند اين

تو بدان گنج ازين طلسم رسي
به مسما ازين دو اسم رسي

گر نگه داشتيش، گنج بري
ورنه زحمت کشي و رنج بري

بشناسد جزاي رنج که برد
به چنان دستگاه و گنج که برد

دل او گنج هر بيان آيد
وز دلش بر سر زبان آيد

کنج گيران به گنج روح رسند
شب نشينان درين فتوح رسند

زمره اي از توکلند به رنج
فرقه اي از کفايت اندر گنج

در خرابي چو گنج پوشيده
جام صد درد و رنج نوشيده

صفت اوست جان و مردم جسم
صفت اوست گنج و خلق طلسم

زهر مارست گنج بردن تو
وين برنج و ترنج خوردن تو

ديوان انوري

آن روز که گنج حسن کردي
اين کنج وثاق بي نوا را

دست تو که کوه او برد کان
صد گنج نهاده يک عطا را

گنج را لاغر کند بذل سمينت
ملک را فربه کند کلک نزارت

نقديست نکتهاش که دارد عيار وحي
در گنج خانه خردش زان دفين کنند

گنج قدر ز مايه تهي کرد آسمان
تا خاک را به برگ و نوا کرد روزگار

دشمنت را چو خرد نيست اگر گنج نهد
نشود مالک دينار به ملک و دينار

کلک تو شرع ملک را مفتي
دست تو گنج رزق را گنجور

نه در موافقتش زحمت رقيب و رهي
نه در مقدمه رنج رسول و گنج سفير

حيز حزم تو چونان به اصابت مملوست
که درو همچو خلا گنج نيابد تعطيل

گنج قارون به کس دهم ندهم
تا نشد جاي حبس قارونم

با کفت حرص را فرو رفته
هر زماني به گنج ديگر پاي