شاهنامه فردوسي

سوي گنج رفتند روزي دهان
دبيران و گنجور شاه جهان

صد از گنج مازندران بارکن
وزو بيشتر بار دينار کن

ببخشد بپرهيزد از مهر گنج
نبندد دل اندر سراي سپنج

بر ارزانيان گنج بسته مدار
ببخشاي بر مرد پرهيزکار

نبشته برو بارگاه مرا
بزرگي و گنج و سپاه مرا

ز ديباي زربفت پرمايه پنج
بياريد ناکار ديده ز گنج

فراوان ز گنج پدر بر خورد
بسي روزگاران ببد نشمرد

نبردارد از جاي گنج مرا
سليح مرا ساز رنج مرا

فرستاديي گنج آراسته
به نزديک من دختر و خواسته

بدرويش بخشيم گنج کهن
چو پيدا شود راستي زين سخن

بدز بر ببيند تا خواسته
چه مايه بود گنج آراسته

به ازبنده بندن بسال دراز
به گنج جهاندار بردن نياز

گهي گنج بينيم ازوگاه رنج
برايد بما بر سراي سپنج

ندارم به گنج اندرون زر وسيم
بگاه پرستش بپوشم گليم

چومن گنج خويش آشکارا کنم
دل جنگيان پرمدارا کنم

اگر شهرياري به گنج وسپاه
توانست کردن به ايران نگاه

هم آنگه زدينار بردي هزار
ز گنج جهانديده نامدار

نهادي يکي گنج خسرو نهان
که نشناختي کهتري در جهان

فرستاد پس چيزها سوي گنج
بدو گفت چندين نبايست رنج

دگر گنج باد آورش خواندند
شمارش بکردند و در ماندند

بدان روزتان خوار نگذاشتم
همه گنج پيش شما داشتم

هنرمند گوينده دستور ما
بفرمايد اکنون به گنج ور ما

ديوان خاقاني

گنج عزلت توراست خاقاني
عافيت هم ورا مسلم دان

کيخسروانه جام ز خون سياوشان
گنج فراسياب به سيما برافکند

طراراني که دزد گنج اند
هم دست بريده شان ببينم