شاهنامه فردوسي

نهفته همه بوم گنج منست
نياکان بدو هيچ نابرده دست

دگر گنج برگستوان و زره
چو گنجور ما برگشايد گره

نکوشم به آگندن گنج من
نخواهم پراگنده کرد انجمن

ز گنج آنچ بايستشان خوردني
ز پوشيدني گر ز گستردني

غله هرچ داريد پيدا کنيد
ز دينار پيروز گنج آگنيد

ز گنج شهنشاه برداشتي
وگرنه زمين خوار بگذاشتي

ز تخم پراگنده و مزد رنج
ببخشيد کارندگانرا ز گنج

خرد را همه خيره بفريفتند
بافزوني گنج نشکيفتند

مرا گنج دادست و دهقان سپاه
نخواهيم بدينار کردن نگاه

بدرويش مردم رسانند رنج
وگر بر بزرگان که دارند گنج

ازو گنج گويا نگيرد کمي
شنودن بود مرد را خرمي

سراسر زمين زير گنج منست
کجا آب وخاکست رنج منست

نهد گنج و فرزند گرد آورد
بسي روز برآرزو بشمرد

چنين داد پاسخ که اي پادشا
مده گنج هرگز بناپارسا

ز گنج شهنشاه کردند بار
بشد کاروان از در شهريار

مريزيد خون از پي خواسته
که يابيد خود گنج آراسته

سوي راستي ياز تا هرچ هست
ز گنج ومردان خسروپرست

زکسري مرا گنج بخشيده نيست
همه لشکر وپادشاهي يکيست

دل وجان دستورباشد به رنج
ز انديشه کدخدايي و گنج

کسي را گزينيد کز رنج خويش
بپرهيز وباشدش گنج خويش

بفرمودمش تا به ارزانيان
گشايد در گنج سود و زيان

بفرمود کان کودکانرا چهار
ز گنج درم داد بايد هزار

که چندين گزافه ببخشيد گنج
ز گرد آوريدن نديدست رنج

جهاندار بيدار و نيکو کنش
فشاننده گنج بي سرزنش

کنون روز پيروي بدانندگي
براي و به گنج وفشانندگي