ديوان محتشم کاشاني

جز به آن در نمي فرستم مدح
گنج در گنج خانه مي خواهم

ديوان مسعود سعد سلمان

تيغ بينداز از آنکه تيغ تو بخت است
گنج بپرداز از آنکه گنج تو کان است

گنج ها دارم از هنر که بگفت
کس کزان گونه گنج ها باشد

بناليد گنج تو از بخشش تو
چو جود تو بر گنج تو قهرمان شد

جز جود را نداري بر گنج قهرمان
هر چند نيست جود تو بر گنج تو امين

ديوان فيض کاشاني

در طلسم ماست پنهان گنج سر معرفت
تا شود اين گنج پيدا خويش را ويران کنيم

ديوان اشعار منصور حلاج

کنج ويران چو بود مخزن گنج شاهي
از پي گنج حقايق همه ويرانه شويم

مثنوي معنوي

گفت پيغامبر قناعت چيست گنج
گنج را تو وا نمي داني ز رنج

چون قناعت را پيمبر گنج گفت
هر کسي را کي رسد گنج نهفت

گرچه پر نقش است خانه بر کنش
گنج جو و از گنج آبادان کنش

ديوان شمس

خاموش و در خراب همي جوي گنج عشق
کاين گنج در بهار بروييد از خراب

با اين همه آن رنج شما گنج شما باد
افسوس که بر گنج شما پرده شماييد

مخوان اين گنج نامه ديگر اي جان
که اين گنج از پي حکمت دفين شد

گنج بلا نهايتي سکه کجاست گنج را
صورت سکه گر کني آن پي گاز مي کني

يک جو ز بلاش گنج زرهاست
اي بر سر گنج بين کجايي

زير ديوار وجود تو تويي گنج گهر
گنج ظاهر شود ار تو ز ميان برخيزي

گنج روان در دلت بر سر گنج اين گلت
گيرم بي ديده اي آخر نشنوده اي

کنوز گنج الهي دل خراب بود
که در خرابه بود دفن گنج بسياري

ديوان ناصر خسرو

گنج خداي بود رسول و، ز خلق او
گنج رسول خاطر او بود و فکرتش

اينکه قران است گنج علم خداي است
چونکه سوي گنج بان او نگرائي؟

خسرو و شيرين نظامي

شبي کو گنج بخشي را دهد داد
کلاه گنج قارون را برد باد

به گنجينه سپارم گنج را باز
به دين شکرانه گردم گنج پرداز

چو گنج گاو را کردي نواسنج
برافشاندي زمين هم گاو و هم گنج

ز گنج سوخته چون ساختي راه
ز گرمي سوختي صد گنج را آه

مرنج اي شاه نازک دل بدين رنج
که گنج است آن صنم در خاک به گنج