4899 مورد در 0.00 ثانیه یافت شد.
کليله و دمنه
ديوان سعدي
گنج و مار و گل و خار و غم و شادي به همند
گلستان سعدي
ديوان صائب
که مه در زير ابر و گنج در ويرانه مي بايد
ما ز گنج سيم و زر با روي چون زر قانعيم
به پيچ و تاب از گنج گهر چون مار خرسندم
ديوان عطار
خود بود که خود بر سر بازار برآمد، بر خود نگران شد
که گنج جان نمي بينم طلسم تن نمي دانم
تذکرة الاوليا عطار
ديوان فروغي بسطامي
کز جبين اوست هر چه منجلي، آفتاب تابنده مي کند
ديوان قاآني
نه ساز بود و نه سامان نه سيم بود و نه زر
ز زر و سيم و مراع و مواش و خيل و حشر
کو از تو پرسد گر کسي بشمار گنج و کان و يم
آن باره و اين باره و آن افسر و اين گاه
چه موجب شد که او را خازن گنج روان کردي
جود شه فرموده يا خود خلق يغما مي کنند
ديوان شمس
تو مرا گنج رواني چه کنم سود و زيان را
تو مرا نيز از او پرس که گويد چه کسستم
چه کنم سيم و درم را چو در اين گنج فتادم
هم اين سري هم آن سري هم گنج و استظهار من
گنج و گهر ستان از او از پي فرض و نافله
ديوان ناصر خسرو
جود تو هنگام سحر هم بر خضر هم بر شجر
ديوان وحشي بافقي
گنج را ماني که جا در کنج ويران کرده اي