ديوان محتشم کاشاني

شد دفين در خاک آن گنج گران قيمت فسوس
شد چراغ قبر آن روي جهان آرا دريغ

رشک آن گنج دفين کش خاک شهد مدفن است
از زمين تا آسمان است آسمان را بر زمين

ديوان مسعود سعد سلمان

آن شاه گنج بخش که از بيم جود او
در کوه زر و سيم طبيعت نهان کند

راي تو عادلست و کند جور دست تو
وان جور دست تو همه با گنج و کان کند

همانا گنج باد آورد بگشا دست بادايرا
که در افشاند بس بي حد و زر گسترد بس بي مر

در رزم فتح يابي و در بزم گنج بخش
در خشم عفو خويي و در کينه بردبار

گنج دانش دايم از بحر دلت پر گوهر است
باغ طبع اهل فضلت گشت چون باغ ارم

تو راد گنج بخشي و رادان تو را عبيد
تو شاه شاه بندي و شاهان تو را حشم

جورست بر خزانه و گنج تو از عطا
تا دست جود بر تو شد جود را حکم

بس نيست چون رادي کني زرهاي کان با گنج تو
بس نيست چون جولان کني روي زمين ميدان تو

همچو مهر و ابر از زر و گهر رادي کني
داد بدهي وز سخا بر گنج بيدادي کني

جهانداري که راي او صلاح دولت و دين را
روانش گنج ها دارد به استظهار جان اي جان

ديوان فيض کاشاني

در دل و جان من توئي گنج نهان من توئي
جان و جهان من توئي بي تو بسر نمي شود

ديوان اشعار منصور حلاج

از زر و سيم رخ و اشک توانگر گشتم
تا که گنج غم تو بر دل ويران من است

کجا چون تو گواهي را پسندد يار خود هرگز
شد اين کنج دل ويران محل گنج اسرارش

گر چه ويران شد دل عاشق ز دردت باک نيست
گنج پنهان چون در آن کنج دل پنهان توئي

چو ميداني که گنج شه بود در کنج ويرانها
براي نقد عشق او رضا در ده بويراني

ز گوهرهاي گنج شه بغواصي شوي آگه
در اين دريا اگر يکره دو دست از جان فرو شوئي

مثنوي معنوي

و آن دگر بس تيزگوش و سخت کر
گنج و در وي نيست يک جو سنگ زر

توانگري زو خو نه از گنج و مال
نصرت از وي خواه نه از عم و خال

آب و گل مي ديد و در وي گنج نه
پنج و شش مي ديد و اصل پنج نه

ديوان شمس

نک بر دم امسال ما خوش عاشق آمد پار ما
ما مفلسانيم و تويي صد گنج و صد دينار ما

تا که خرابم نکند کي دهد آن گنج به من
تا که به سيلم ندهد کي کشدم بحر عطا

آن جان و جهان آمد وان گنج نهان آمد
وان فخر شهان آمد تا پرده درد ما را

چون زر شد رنگ ما از سينه سيمينش
صد گنج فدا بادا اين سيم و زر ما را