شاهنامه فردوسي

چرا رفتي اي رنج ديده ز گنج
کسي را سزد گنج کو ديد رنج

وگر زيردستي بود گنج دار
تو او را ازان گنج بي رنج دار

که چيز کسان دشمن گنج تست
بدان گنج شو شاد کز رنج تست

هزينه باندازه گنج کن
دل از بيشي گنج بي رنج کن

همان گنج و آن خواسته پيش برد
يکايک به گنج ور اوبرشمرد

سپه داد و دختر تو را داد نيز
همان گنج و با گنج بسيار چيز

دگر گنج خضرا و گنج عروس
کجا داشتيم از پي روز بوس

سزاوار شاهي سپاهست و گنج
چو با گنج باشي نماني به رنج

ديوان خاقاني

بر سر گنج آن شود کو پي به تاريکي برد
مشعله برکرده سوي گنج نتوان آمدن

چون زکاتي به من از گنج روان مي ندهند
نقب زن گنج روان را نظرم بايستي

کوه سيميني و در کوه اوفتد آواز گنج
آخر اين آوازه گنج روان چون نشنوي

مشرق دين راست صبح، صبح هدي را ضيا
خانه دين راست گنج، گنج هدي را نصاب

گنج پرورده فقرند و کم کم شده ليک
گم گم گنج سرا پرده بالا شنوند

شرع را گنج روان از کلک اوست
عقل بر گنج روان خواهم فشاند

کوس از چه روي دارد آواز گنج باري
کز نور صبح بينم گنج روان مشهر

ديوان مرا که گنج عرشي است
عين الله گنج بان ببينم

گم کن زبان که مار نگهبان گنج توست
بر گنج خود تو باش نگهبان صبح گاه

گنج بهار اينک روان، ميغ اژدهاي گنج بان
رخش سحاب اينک دوان وز برق هرا داشته

گنج عزيز است عمر آه که گردون
نقب به گنج عزيز خوار برافکند

آن گنج سر به مهر که خاقانيش نهاد
ذهن تو برگشاد طلسمات گنج را

به سخن در خراب گنج نهد
به سخا گنج را خراب کند

گنج عمري داشتي خاقانيا
کم کم از گنج تو گم شد آه آه

خشنودم از خداي بدين نيتي که هست
از صد هزار گنج روان گنج فقر به

ديوان خواجوي کرماني

بگذر از گنج قدر خان که بر پير مغان
کنج ميخانه همه گنج قدر خان ارزد

ديوان رهي معيري

گنج منعم، خرمن سيم و زر است
گنج عاشق، گوهر يکتاي دل