ديوان صائب

مي توان تا در ته يک پيرهن با گنج بود
از ضمير خاک هيهات است قارون سرزند

گنج خرسندي نهان در زير پاي عزلت است
در صدف چون قطره لنگر کرد گوهر مي شود

عاشق گنج گهر را نيست آسايش ز مرگ
پيچ و تاب مار در خوابيدن افزون مي شود

در غبار خط نهان گرديد آن لبهاي لعل
گنج رخت از بيم چشم بد به ويراني کشيد

برآور از گل تعمير پاي خويش را صائب
که گردد گنج هر کس ساکن ويرانه مي گردد

نشاط خواجه غافل بود از جمع سيم و زر
که از بالاي گنج اين جغد در ويرانه مي خندد

زر و سيم جهان از مار افزون مي گزد دل را
کليد گنج را از کف چومار انداختن دارد

غم جان گرامي نيست يک مو تن پرستان را
که جغد از گنج گوهر بيش بر ويرانه مي لرزد

چسان از پنجه آهن ربا دامن کشد آهن؟
به روي خاک، گنج از جذبه قارون نمي آيد

ز ابروي بخيلان گنج بيرون مي برد تلخي
اگر آب گهر زهر از دهان مار مي شويد

دل چو معمور شد از داغ، شود گنج گهر
سر چو از درد گرانبار شد افسر گردد

تو به ويراني دل کوش که آن گنج گهر
نيست ممکن که به هر خانه خرابي نرسد

به خون تپيدن من دورباش عشق بس است
ز پيچ و تاب من اين گنج اژدها دارد

نمي شود به زر و سيم حرص مستغني
به گنج پيچ و خم از مار برنمي خيزد

مي شد از اهل سعادت گر به گنج زر کسي
جغد مي بايست باشد چون هما اقبالدار

من که صائب لعل سازم سنگ را ازخون دل
در زمين چون تنگ چشمان گنج گوهر گو مباش

مار از هجوم مور دل از گنج بر گرفت
زلف تو کرد ترک جمال از جلال خط

گنج گهرست آن که توان پي به سرش برد
هر بيهده گردي نبرد پي به سر دل

از گنج بي پايان حق دخل کريمان مي رسد
هرگز نماند مهر را دست زرافشان در بغل

گرچه از گنج گهر کردم جهان را بي نياز
نيست شمعي غير چشم جغد در ويرانه ام

چون به صيد جغد چون دون همتان قانع شويم؟
ما که خود را بر اميد گنج ويران کرده ايم

بر سر گنج است پاي من چو ديوار يتيم
مي شود معمور صائب هر که گردد بانيم

ازان چون گنج پنهان مي کنم حال خراب خود
که من بر تنگدستيها ز سامان بيش مي لرزم

پاي من بر سر گنج است چو ديوار يتيم
دست خود بوسه زند هر که کند آبادم

در خرابي است دو صد گنج سعادت مدفون
جغد را فر همايي است که من مي دانم