ديوان صائب

نيست شاه آن کس که دارد گنج گوهر بي شمار
هر که را سد رمق هست از جهان، اسکندرست

گنج در ويرانه صائب جمع سازد خويش را
از دو عالم گوشه اي ويرانه ما را بس است

پشت پا بر گنج گوهر با تهيدستي زدن
در جنون پهلو تهي از سنگ طفلان کردن است

تا خم مي در زمين خانه ام در خاک هست
عشرت روي زمين با گنج قارون از من است

در بهشت است آن که چشمش از جهان پوشيده است
بر سر گنج است پايي کز طلب خوابيده است

هيچ کس در پايه خود نيست کمتر از کسي
گنج دارد زير پر تا جغد در ويرانه است

خويش را بشناس تا در مغز داري نور عقل
پي به گنج خود ببر تا ماه در ويرانه است

نيست غير از چار ديوار وجود آدمي
آن که هم مارست و هم گنج است و هم ويرانه است

پيش ما صائب که رطل خسرواني مي زنيم
گنج باد آورد غير از ابر گوهر بار نيست

مي کند دل را عبث زير و زبر آن حسن شوخ
بهر آن گنج روان ويرانه اي در کار نيست

در ميان ننهند صائب راز را با اهل قال
غير مهر خامشي اين گنج را گنجور نيست

قسمت ممسک ز جمع مال باشد پيچ و تاب
آنچه مي ماند به جا زين گنج، ماري بيش نيست

فقر گنج سر به مهر حق، جهان ويرانه است
احتياج خود نمي بايد هويدا کرد و رفت

راز عشق از دل به زور گريه بر صحرا فتاد
طرفه گنج گوهري از کيسه ويرانه رفت

زلف گرد عارض او موي آتش ديده است
قرب گنج از مار پيچ و تاب نتواند گرفت

بر سر گنج زند مار بر آتش خود را
بر حذر باش ازان خار که پهلوي گل است

پاي من بر سر گنج است به هر جا که روم
تا که از خاک مرا آبله پا برداشت

چشمه آبله ما به گهر پيوسته است
غوطه در گنج زد آن کس که پي ما برداشت

من آن نيم که شوم خرج آب و گل صائب
مرا چو گنج گهر با دل خراب خوش است

چنان گزيده دنياي بد گهر شده ام
که پيش ديده من گنج و مار هر دو يکي است

فرهاد هم به کوه و کمر برده است راه
خسرو اگر به گنج گهر دست يافته است

باور که مي کند، که ازان گنج سر به مهر
آفاق پر گهر شد و او همچنان که هست

صد بار تا ز پوست نياي برون چو مار
چشم تو بي حجاب نيفتد به روي گنج

هر کس که راه رفت به منزل نمي رسد
بس راهرو که خاک شد از آرزوي گنج

رفت در گنج گهر پايش چو ديوار يتيم
چون خضر هر کس که در تعمير ما امداد کرد