ديوان عرفي شيرازي

نخست گوهر خود آيدش بچنک اگر
کليد گنج گدايي به پادشا بخشند

آن گنج که گم شد ز ملايک دل عرفي
از عرش فرود آمد واز خاک برآورد

کسي دگر ز که جويد کليد گنج مراد
که قرب عجز وقبول دعا نمي آرد

تنها نشين گوشه ميخانه خوديم
گنج غميم و در دل ويرانه خوديم

بازار دوست گنج دو عالم چه ميکند
جهدي کنيم و چشم و دل آشنا بريم

نشسته بر سر گنج و بفقر مشهورم
نهفته در ته دامن چراغ و بي نورم

سينه بغم داده که اين گنج تو است
عشق بدل داده که اين رنج تو است

گر چه بزاديم ز بحر عدم
نسبت گنج از پي اين است کم

نسبت اين گنج به تعميرماست
زيب ده اين گهر بي بهاست

حقه معجون ادبش گنج بود
زان لب موسي ارني سنج بود

از حرم ايزدي آمد نداي
کي گهر گنج الهي در آي

اي تو عمارتگر مشتي خراب
وي زتو قارون زمين گنج ياب

اي گهر گنج ادب نام ما
وي اثر رنج طلب نام ما

پاي تو برداشته صد زخم مار
گنج هم از کوبش پايت فکار

هيچ گمان برده از اين رنج نه
هيچ تماشائي از آن گنج نه

برتو حرام ابد اين گنج کام
راه طلب بيش ميالا بگام

شرم کن از همت و برتر شتاب
تا شوي از رنج طلب گنج ياب

اي برهت دست طلب گنج ريز
برگ ره آنست وره اينست خيز

رنج مرا مزد وفا مي دهد
گنج وصالش به بها مي دهد

گفت که اي ساده دل تيشه سنج
وز طلب گنج در آشوب و رنج

گر همه دانم که نيايد بدست
از طلب گنج نشايد نشست

نام طلب نقش نگينم بس است
گر نبرم گنج همينم بس است

دست باشياء وفا برگشاد
آن گهر و گنج که بايست داد

مفلس راحت که نه رنجور درد
گنج خرابي که نه معمور درد

گنج که اميد بوي زنده است
بر اثر رنج شتابنده است