هفت اورنگ جامي

نهفتند دلها پر اندوه و رنج
در اسکندريه به خاکش چو گنج

ارسطو گهر سنج يونان زمين
که بر گنج يونانيان بود امين

چو کلکش سر گنج حکمت شکافت
سکندر ازو يافت نقدي که يافت

بيا جامي اي عمرها برده رنج
ز خاطر برون داده اين پنج گنج

شد آن اژدها گنج در مشت تو
بر او حلقه زد مار انگشت تو

چه گوهر فشانند اين گنج و مار
که شد پر گهر دامن روزگار

به آن پنجها کي رسد پنج تو
که يک گنجشان به ز صد گنج تو

از گنجه چو گنج آن گهر ريز
وز هند چو طوطي اين شکر ريز

عشقت که بود ز نقد جان به
چون گنج ز ديده ها نهان به

مجنون چو ز گنج وصل محروم
کردي چو چغذ ميل آن بوم

آن کيسه تهي ز گنج پاشيش
وين پر ز حواشي و مواشيش

اي روي ز من نهفته چون گنج
در دامن ديگران گهرسنج

مجنون که به خاک در نهان شد
گنج کرم همه جهان شد

هر کس ز غمي فتاده در رنج
زد دست طلب به پاي آن گنج

زان گنج کرم مراد خود يافت
گر يک دو مراد جست صد يافت

از گنج ضمير نکته انگيز
بر گفته من کند گهر ريز

پيش ازين نقد بسي گنج شگرف
نه به ميزان کرم گشتي صرف

حيفم آمد که ازان گنج نهان
نشوم بهره ور و بهره فشان

بس که در مدرسه ها رنج علوم
برد شد حاصل وي گنج علوم

ليک ازان گنج بجز رنج نديد
بويي از سر حقيقت نشنيد

گنج ها زر به فدا آوردند
گنجشان خاک به سر بر کردند

تا شود گنج بقا سينه تو
غرق نور ازل آيينه تو

گنج عرفان بودش حاصل کسب
قبله اش نيست بجز ذات فحسب

عيسي آن روح که اين صورت جسم
بود بر گنج الهيش طلسم

پيکر خاک طلسم است و تو گنج
گنجي از بحر ازل گوهر سنج