شرف نامه نظامي

نهنگي به ما برگذر کرده گير
همه گنج ناخورده را خورده گير

از آن گنج کاورد قارون به دست
سرانجام در خاک بين چون نشست

در آن گوهرين گنج بن ناپديد
بدي خايه زر خداي آفريد

علف در زمين گشت چون گنج گم
ز نعل ستوران پيگانه سم

نبايد کزو دولت آيد به رنج
که مفلس به جان کوشد از بهر گنج

يکي را بدست افکند کوه گنج
نسنجيده هائي دهد کوه سنج

نه آن کس گنه کرد کان رنج يافت
نه سعيي نمود آنکه آن گنج يافت

دبير آمد و نامه را سر گشاد
ز هر نکته صد گنج را درگشاد

وليکن به شرطي که بر دسترنج
به ما بر گشاده کني قفل گنج

ز پولاد صد کوه بر پاي کرد
به پائين او گنج را جاي کرد

به ابرو درآمد کمان را شکنج
شتابان شده تير چون مار گنج

کهن کيسه شد خاک پنهان شکنج
که هرگز برون نارد آواز گنج

همه گنج دارا ز نو تا کهن
که آنرا نه سر بود پيدا نه بن

جهاندار از آن گنج اندوخته
چو گنجي شد از گوهر افروخته

چرا روي آنکس که شد گنج ياب
ز شادي برافروخت چون آفتاب

تو خاکي گرت گنج بايد رواست
که بي خواسته خاک را کس نخواست

سکندر چو ديد آن همه کان گنج
که در دستش افتاد بي دسترنج

از آن گنج آراسته داد بهر
بداد و دهش گشت سالار دهر

در گنج بگشاد بر هر کسي
خزينه بسي داد و گوهر بسي

نخست آنچه از گنج زر گفته بود
رسانيد چندانکه پذرفته بود

ترا پاي دولت فرو شد به گنج
ز بي دولتيهاي دشمن مرنج

ز خدمت کشي کرد و بنواختش
بسي گنج زر پيشکش ساختش

کند گنجهائي در او پاي بست
نباشد کسي را بدان گنج دست

بدان رسم کافاق را رنج بود
هر آتشکده خانه گنج بود

بر آتش گهي کو گذر داشتي
بنا کندي آن گنج برداشتي