ديوان شمس

شادم که غم تو در دل من گنجد
زيرا که غمت بجاي روشن گنجد

ناظر و منظور وحشي بافقي

نه آن حرف است کاندر نامه گنجد
بيانش در زبان خامه گنجد

جام جم اوحدي مراغي

هست گنجي نهان به هر کنجي
تو نداري، درين ميان گنجي

ديوان سعدي

تو در عالم نمي گنجي ز خوبي
مرا هرگز کجا گنجي در آغوش

ديوان شاه نعمت الله ولي

عشق او گنجي و دل ويرانه اي
آنچنان گنجي در اين ويران خوش است

هرکجا کنجي است گنجي در وي است
کنج هر ويرانه بي گنجي کي است

هر کجا کنجي است گنجي در وي است
کنج هر ويرانه بي گنجي کي است

ديوان صائب

گنجي که بود هر گهرش مخزن اسرار
گنجي است که در سينه ويرانه عشق است

هيلاج نامه عطار

اگر آگاه گنجي در بر دوست
حقيقت دان که گنجي اوست از دوست

خسرو نامه عطار

چو در دنيا نمي گنجي تو از خويش
چگونه در لحد گنجي بينديش

ديوان عراقي

گنج حسني و نپندارم که گنجي در جهان
و آنچنان گنجي عجب در کنج ويراني بود

خسرو و شيرين نظامي

چو شه گنجي که پنهان بود ديدش
همان با قفل هر گنجي کليدش

مخزن الاسرار نظامي

هرکه قدم بر سر گنجي نهاد
چون به سخن آمد گنجي گشاد

ديوان شاه نعمت الله ولي

آن گنج که مخفي بود از عالم و از آدم
پيدا شده است بر من و من محرم آن گنجم

ديوان شمس

مي منم خود که نمي گنجم در خم جهان
برنتابد خم نه چرخ کف و جوش مرا

دل من چون صدف باشد خيال دوست در باشد
کنون من هم نمي گنجم کز او اين خانه پر باشد

گر در غم و در رنجم در پوست نمي گنجم
کز بهر چو تو عيدي قربانم و قرباني

که من به تن بشرمثلکم بدم و اکنون
مقام گنجم و تو حبه اي از آن داري

گفت: « چو من شوم روي، تو به يقين فنا شوي
اين نبود که با کسي، گنجم من به خرگهي

ديوان امير خسرو

افسوس که شاديي نديدم
وين عمر عزيز رايگان شد

ديوان اوحدي مراغي

من آن خاکسارم، که گر برگذاري
بيفتم، کسم رايگان برنگيرد

بر سر کوي سبکباران عشق
از گراني رايگان افتاده اي

ديوان انوري

انوري گر حريف نرد اين است
ندبت رايگان بخواهد برد

بخرش پيش از آنکه بشناسيش
وانگهت رايگان گران باشد

آب دندان حريفي آوردي
کوش تا رايگان تواني جست