4899 مورد در 0.01 ثانیه یافت شد.
شاهنامه فردوسي
بدين لشکر و گنج آراسته
زماني ز يزدان نکردند ياد
سگالش همه کار بيداد بود
جهاني ز گنج من آگنده شد
يکي گنج زين سان بپرداختند
روان را بخون دل آهار داد
بپالود رنج و تهي کرد گنج
همان از پي بوم و پيوند خويش
ز مردان و اسپان و از گنج و تاج
نداريم اين زرم کردن برنج
که گردان شدست اندرين کار سخت
که امروز پيگار و رنج آن تست
که بي تخت و بي گنج و نام بلند
ز پرمايه چيزي که بودش نهان
بزر بافته جامه شاه پنج
چرا برگزيني همي رنج خويش
ز مردان وز گنج و نيروي دست
ازين بدره بستد بدان تاج داد
همه همچو گم کرده صد گونه گنج
بخواه آنچ بايد ز مردان و گنج
فدا کردن جان و مردان و گنج
مرا با تو گنج و تن و جان يکيست
ببر هرچ بايد مدار اين برنج
که بايد که با تو بيايد براه
صد اشتر ز گنج درم بار کرد
مبادت پشيماني از رنج خويش
جهاندار خويشان و مام و پدر
که بخشم شما رابسي تاج و گنج
بسر بر نهادند گوهر کلاه
همه دشمن جان تاريک تست
نه آزرم سالار و فرمان شاه
همان مايه ور جوشن و خود زر
بمردانگي نام از آن تو پيش
ترا دادم و زور و فرزانگي
وليکن دلم را ز مهرست رنج
گزيده ز بهر مني رنج خويش
همه ايزدي هرچ بايدت هست
گزيدستي از بهر ما رنج خويش
سليح و دل و گنج و فرزانگي
ندارم دريغ از شما دست راست
خداوند شمشير و خفتان و رنج
چو رزم آيدش رنج بينا کند
همان گنج و هم تخت و افسر دهند
همان رزم وبزم و مي و سور هست
بسي از روان پدر کرد ياد
همي راند با خويشتن شاه گنج
دلش پر زکين و سرش پر ز باد
برد لشکر و پيل و گنج درم
نه اسب و نه شمشير و گنج و سپاه
که گنج و سپاهت بماند بجاي
ز دينار وز تاج و تخت و نشست
ز چيزي که بايد ز بهر سپاه
که بنهاد تور از پي زادشم
همي باز خرد بدين رنج خويش
بکشت از پي گنج و تخت و کلاه
که بر کس نماند سراي سپنج
همان تخت و زرين کلاهت مراست
گسستيم چندي ز پيوند خويش
چه بايست اکنون همه رنج راه
بزرگي و فرمان و تخت و کلاه
ترا رنج بدخواه را تاج و گاه
هم ايدر نگين و هم ايدر کلاه
همان تخت و دينار و جام گهر
بنيک اختر و گردش هور و ماه
همان ترگ و شمشير و تخت و کلاه
همان از پي گنج و فرزند خويش
ز گردون روان خسته و تن بتير
شما را سپردم بکوشيد سخت
کنم يکسر از گنج دينار سير
که کس را نبود اندران دست ياب
چه گنج سليح و چه تخت و کلاه
نگهبان اين لشکر و گنج باش
وگر بوم ترکان و تخت و کلاه
بسي بار کردند با شهريار
بزرگي و ديهيم و گنج و سپاه
بزرگي و مردي و نيروي دست
همان تخت و گنج و کلاه مرا
که بي رنج شد مردم از گنج و چيز
نه اورنگ و فر و نه گنج و سپاه
نهشتي که با او برفتي برنج
ز گيتي کسي را که بردند رنج
که مادر بدو ياد کرد از پدر
دو هفته دران شارستان بود شاد
پراگنده شد بدره پنجاه و پنج
درم داد يک ساله از گنج شاه
ز گنج و ز تخت و ز نام بلند
وگر چند با گنج و با افسرند
بجايي که پي برنهي رنج تست
بدين داشتند ارج گنج و سپاه
نشد نيز جايي پراکنده گنج
نبيند ز گنج درم نيز رنج
پر از درد گريان ز رنج توايم
ز نيروي دست و ز مردان و گنج
کسي را سپار اين سراي سپنج
چنان دان که آن از پي گنج برد
همانا فزون آيد از گنج اوي
ببخشم بدو هرچ خواهد ز گنج
وصي کرد گودرز کشواد را
ببخش و بترس از بد روزگار
پر از افسر و زيور و گوهرست