ديوان ناصر خسرو

وان ابر همچو کلبه ندافان
اکنون چو گنج لولوي مکنون است

بدانچه ت بدادند خرسند باش
که خرسندي از گنج ايزد عطاست

دفيني و گنجي بود هر شهي را
قران است گنج و دفين محمد

بر اين گنج و گوهر يکي نيک بنگر
کرا بيني امروز امين محمد؟

چو گنج و دفينت به فرزند ماندي
به فرزند ماند آن و اين محمد

محمد بدان داد گنج و دفينش
که او بود در خور قرين محمد

در گنج خانه ازل و مخزن ابد
هر دو نه جوهرند ولي نام جوهرند

گنج علم اند و فضل اگرچه ز بيم
در فراز و دهان به مسمارند

بودند همه گنگ و علي گنج سخن بود
بودند همه چون خر و او بود غضنفر

بنهفته به سحر گنج قارون
يک در تو در دو دانه گوهر

دل خانه توست گنج گردانش
از حکمت ها به در منثور

هر کو عدوي گنج رسول است بي گمان
جز جهل و نحس نيست نشان سلامتش

امثال قران گنج خداي است، چه گوئي
از «حدثنا قال » گشاده شود امثال؟

نيست بدين کنج درون نيز گنج
نامدم اينجاي ز بهر منال

زادالمسافر است يکي گنج من
نثر آنچنان و نظم از اين سان کنم

طمع جانت کند گر چه بدو کابين
گنج قارون بدهي يا سپه قارن

گر او از در و مرجان گنج دارد
مرا در جان سخن درست و مرجان

گر نخواهي که ت بيازارد کسي
بر سر گنج کم آزاري نشين

بي هنر گر گنج يابد ممتحن بايدش بود
با هنر بي چيز اگر ماند نباشد ممتحن

گوئي کز زير خاک تيره برآمد
گنج به سر برنهاده صورت قارون

خانه دهقان چو گنج خانه بياگند
چون به رز و باغ برد باد شبيخون

از حجت حق جوي جواب سخن ايراک
مفلس کندت بي شک اگر گنج سؤالي

گر تو سوي گنج بانش راه نداني
من بکنم سوي اوت راه نمائي

خسرو و شيرين نظامي

نموداري که از مه تا به ماهيست
طلسمي بر سر گنج الهيست

طلسم بسته را با رنج يابي
چو بگشائي بزيرش گنج يابي