ديوان قاآني

تو مرا باب ملالي من ترا آب زلال
تو مرا رنج رواني من ترا گنج روان

دليل فضل تو اقرار خصم و حسرت حاسد
گواه جود تو افلاس گنج و فاقه عمان

يا نه دو تاريک شب به روز مقارن
يا نه دو مار سيه به گنج نگهبان

رشکم آيد مدح او گويم که شاهان بشنوند
گر گدايان گنج را بايد مستر داشتن

آن باژگونه گنج روان بين که در هوا
آبستنست چون صدف از گوهر ثمين

گنج نبالد چو او به تخت دل افروز
ملک ببالد چو او به رخش جهان پو

يازي به روشني گويي که کژدمي
جنبي فراز گنج مانا که اژدري

به هر عمل خداي دادت به دهر جاي
تا خود به ياد گنج ويرانه بسپري

تا صبح نمايم ز بيم دزدان
بر گنج سرين تو پاسباني

گه من به تو از مدحت خداوند
ايثار کنم گنج شايگاني

اي کافت گنج و فتنه مالي
وي کاتش بحر و غارت کاني

در اين بدن که تو داري دلي نهفته خداي
که گنج خانه عشقست و عرش رحماني

ولي به گنج دلت راه نيست تا نرهي
ز جهل کافري و نخوت مسلماني

بدوست ملک سپاري و مملکت بخشي
ز خصم گنج بگيري و مال بستاني

به پيچ جعدش و از روي خوب يک جانه
به روي گنج ممان اژدهاي پيچان را

بر گنج طلعت تو اگر بنگرد گدا
چون از مقابل تو رود پادشا رود

بر گرد گل دو سنبل ژوليده يابمت
بر گنج رخ دو کژدم جراره بينمت

ايوان مجد طلاق علا شمسه علو
درياي فضل گنج عطا لجه نعم

آشوب ابر آتش زر مايه سوز سيم
طوفان گنج دشمن کان خانه روب يم

سير سپهر عزم ترا روزنامه يي
گنج وجود جود ترا جامه خانه يي

گنج بادآورد دارد ماه من در زير پاي
لاجرم عيبش مکن گر خصلتي دارد کريم

چون گنج تو لاغر شود از کف جوادت
از مال بدانديش دگر باره سمين باد

فصل ادب اصل جود صدر هدي روي دين
خازن گنج وجود خواجه چرخ برين

ساحت کويش حرم خلق نکويش ارم
خازن گنج کرم دست درافشان او

به زير چشم سرين سپيد او ديدم
چنانکه بيند درويش گنج سلطان را