ويس و رامين

مبر زين بيش در اميد من رنج
به باد يافه کاري برمده گنج

مرا پيرايه و ديبا و دينار
فراوان است گنج و شهر بسيار

کزين کارت به روي آيد بسي رنج
به بيهوده برافشاني بسي گنج

چو شاهنشه ازين نامه بپرداخت
خزينه از گهر وز گنج پرداخت

چنان شيري که بيند گور بسيار
و يا مفلس که يابد گنج شهوار

روا بود ار کشيد از بهر او رنج
که ناگه يافت از خوبي يکي گنج

چنان مردي که باشد خوار و درويش
ز ناگاهان يکي گنج آيدش پيش

چو باز آيد نبيند گنج بر جاي
بماند جاودان با حسرت و واي

ز بس زيور چو باغ نوبهاري
ز بس گوهر چو گنج شاهواري

نه زاسايش خبر دارم نه از رنج
نه از رامش به دل شادم نه از گنج

همش در تخمه پرمايه ست گوهر
همش در گنج شهوارست جوهر

نه از کار بزرگ آيد نهيبش
نه از گنج گران آيد فريبش

نه تندي سود دارد نه سترگي
نه گنج و گوهر و نام و بزرگي

اگر گنج همه شاهان تو داري
نيابي کام چون بي شوي و ياري

هرآن کامي که تو خواهي بجويم
به کردار و به گنج و آبرويم

دو چشم شوخ به باشد ز دو گنج
بگويد هر چه خواهد شوخ بي رنج

همي گفتي دريغا روزگارم
سپاه و گنج و رخت بي شمارم

شبش با روز باشد ناز با رنج
بلا با خرمي بدخواه با گنج

در صد گنج بر ويسه گشاده
در آن جا ساز صدساله نهاده

ز گنج شاهوار آورد بيرون
به زر کرده صد و سي تخت مدهون

منم گنج وفا را گشته گنجور
توي دست جفا را گشته دستور

همي گويم دلا گر رنج يابي
روا باشد که روزي گنج يابي

درود از من بدان گنج نکويي
که دارد پيشه با من کينه جويي

چو بر گنجش همه فرمان مرا بود
به گنج اندر همه چيزي ترا بود

تو برخوردي ز گنج شاهوارش
چنان کز ساز و رخت بي شمارش