ديوان قاآني

کوبکو تازان که گردد با نگاري همنشين
در بدر يازان که گردد با ظريفي رايگان

ياقوت تو که قوت عقلست و قوت جان
آيد چو در حديث گهر رايگان شود

ديوان مسعود سعد سلمان

شادي و سلامتي و رادي
با تو همه ساله رايگان باد

همچو در دو ديده هست فراخ
مر مرا در رايگان قلم

در طعن چو نيزه ام که پيوسته
چون نيزه ميان به رايگان بندم

چو گوهرم بازگير ز بهر تاج هنر
چو زر بدين و بدان مرا مده رايگان

اين حق بگو چگونه توانم گزاردن
کاين خدمتم کنند هميدون به رايگان

چه گفت گنجش ار شکرها نکردندي
سخاوتش را من پاک رايگان شدمي

هر جاي مرا به جاي جان باشي تو
اي دوست به جان نه رايگان باشي تو

ديوان فيض کاشاني

گر طاعتم سزا نبود رايگان ببخش
کالا و ريش صاحب کالا غريب نيست

در طلب خون دل بسي خوردم
نتوان يافت رايگان ره حق

شدم تا بر در ميخانه عشق
که مسکينم مرا مي رايگان ده

ديوان اشعار منصور حلاج

مال و سر افشان بپاي فقر و جان ايثار کن
کين متاع نازنين نايد بدستت رايگان

مثنوي معنوي

هر حوايج را که بودش آن زمان
راست کردي مرد شهري رايگان

اي بداده رايگان صد چشم و گوش
بي ز رشوت بخش کرده عقل و هوش

بي شبان دانسته اند آن ظبي را
رايگان دانسته اند آن سبي را

گفت آري خوش عمل کردي بدان
تا بگويم پند ثالث رايگان

سوي تو ماهست و سوي خلق ابر
تا نبيند رايگان روي تو گبر

چون فرود آيي ببيني رايگان
يک جهان پر گل رخان و دايگان

تو نمي داني که دايه دايگان
کم دهد بي گريه شير او رايگان

دست نايد بي درم در راه نان
ليک هست آب دو ديده رايگان

جان ازو آمد نيامد او ز جان
صدهزاران جان دهم او رايگان

قدر جان زان مي نداني اي فلان
که بدادت حق به بخشش رايگان

ديوان شمس

پس جمله صوفيانيم از خانقه رسيده
رقصان و شکرگويان اين لوت رايگان را

آمد شرابي رايگان زان رحمت اي همسايگان
وان ساقيان چون دايگان شيرين و مشفق بر ولد