شرف نامه نظامي

به هراي گنجش چو بد رام کرد
به پهلو زبانش هري نام کرد

اقبالنامه نظامي

ز زر گوش را گنجدان داشتي
چو گنجش ز مردم نهان داشتي

ديوان وحشي بافقي

پاسبان گنج را ماند، شده گنجش به باد
الحذر از دود آه اژدها آساي من

ناظر و منظور وحشي بافقي

نهادي در دلش سد گنج بر گنج
وزان گنجش زبان کردي گهر سنج

به اندک خاک چون قانع شود مار
بود پيوسته با گنجش سروکار

هفت اورنگ جامي

هر عمارت که زدي ويران کن
همچو گنجش به خود آبادان کن

ديوان هاتف اصفهاني

در گران قيمتي بود و سپهر از جفا
در دل خاکش نهاد ساخت چو گنجش دفين

ديوان عرفي شيرازي

مگر بدامن جود تو دست زد قلمم
که گنجش از بن ناخن دميد نرگس وار

ديوان خواجوي کرماني

گر يار يار باشدت اي يار غم مخور
گنجت چو دست مي دهد از مار غم مخور

ديوان امير خسرو

مبين گدايي من بر درت که در همت
توانگرم که غمت گنج شايگان من است

ديوان انوري

گفتم آخر شايگان خوش به از وجدان بد
في المثل چون حادثاتي از وراي حادثات

تا هم ميان صرح ممرد به پيش چشم
بر روي او فشاند همه گنج شايگان

ديوان پروين اعتصامي

زان گنج شايگان که بکنج قناعت است
مور ضعيف گر چو سليمان شود رواست

ديوان حافظ

اي آفتاب ملک که در جنب همتت
چون ذره حقير بود گنج شايگان

ديوان خاقاني

بر خط دستش که هند و چين در اوست
هفت گنج شايگان خواهم فشاند

تا قلم را مار گنج پادشاهي کرده اند
از دهان مار گنج شايگان افشانده اند

گنج بخشا يک دو حرف از مدح تو
بر سه گنج شايگان خواهم گزيد

خيز خاقاني ز گنج فقر خلوت خانه ساز
کز چنين توان اندوخت گنج شايگان

مواعظ سعدي

صد گنج شايگان به بهاي جوي هنر
منت بر آنکه مي دهد و حيف بر منست

ديوان صائب

تا مه روي تو پرتو بر جهان انداخته
پيش هر ويرانه گنج شايگان انداخته

حصار مارپيچش اژدهاي گنج را ماند
ولي ارزد به گنج شايگان هر خشت ديوارش

ديوان عبيد زاکاني

خجسته کلک گهربار عنبر افشانت
به سائلان خبر گنج شايگان آورد

ز بهر سائل و زاير خجسته خامه تو
گره گشاي در گنج شايگان باشد

جوهر الذات عطار

سکون کرد و ز ذات کل عيان شد
پس آنگه لايق هر شايگان شد

ويس و رامين

ز بس زيور چو گنج شايگان بود
ز بس اختر چو چرخ آسمان بود