مصيبت نامه عطار

صوفئي بايد ترا انديشه کن
تا که داني گنج يابي پيشه کن

ليک جد و جهد مي بايد ترا
تا در اين گنج بگشايد ترا

زانکه در راهي که سلطانان گنج
گنجها ديدند بي رنج و برنج

سر بدان راه آور و مردانه وار
گنج ميجو با دلي پر انتظار

زانکه در راهي که گنج آنجا نهند
هيچ نبود شک که رنج آنجا نهند

ر تو در راهي دگر پوينده
گنج نيست آنجا که تو جوينده

جهد ميکن روز و شب در کوي رنج
بو که ناگاهي ببيني روي گنج

هان و هان گر گنج دين بيني تو مست
ظن مبر کز جهد تو آمد بدست

رهروان رفتند پيش گنج باز
در مقامر خانه تو شش پنج باز

هر بلا کين قوم را حق داده است
زير آن گنج کرم بنهاده است

اي عجب چندان ملک در درد و رنج
بر سر گنجند و مي جويند گنج

گرچه تو چل ساله داري رنج راه
گنج دولت بخشمت اين جايگاه

در عوض گنج کرم بازت دهم
خلعت و انعام و اعزازت دهم

وي عجب کردم من اين ساعت نشست
تا مرا صد گنج زر آيد بدست

نيست رويت يک جو زر يافتن
چون تواني گنج گوهر يافتن

گنج قارون باز بر افتاده بود
آب خضر اندر حضر افتاده بود

گرچه بار و رنج داري از برون
ليک بار گنج داري از درون

در کنارت گنج بينم صد هزار
با ميان آر آنچه داري در کنار

چون تو ميداني که هستم رازجوي
سر گنج خويش با من باز گوي

گنج موئي نيست کس را آن زمان
گر همه موئي نگنجد در ميان

آن يکي پرسيد از عباسه باز
گفت اي نطقت کليد گنج راز

گر رهي دزديده داري سوي گنج
شرح ده تا من برون آيم ز رنج

طوق من پنجست و تاج تست پنج
آن من خاکست و آن تست گنج

چون چنين ره سوي گنجي برده
در طريق گنج رنجي برده

گر بسوي گنج راهم ميدهي
تا ابد از چاه جاهم ميدهي