خسرو نامه عطار

ز گنج عشق گوهر بر جهان ريز
شراب معرفت در حلق جان ريز

در گنج گهر بر خويش بگشاد
ببخشش هر دودست از پيش بگشاد

گهي رفتي ببن چون گنج قارون
گهي رفتي بسر مانند گردون

اگر صد گنج داري چون بميري
جوي ارزي چرا عبرت نگيري

چو آمد خاک را آن گنج در خور
ز چندان رنج بودش خاک برسر

مختار نامه عطار

هم گوهر بحر لطف بي پاياني
هم گنج طلسم پرده دوجهاني

تن، سايه جان رنج پرورده ماست
جان،گنج تن بهم برآورده ماست

اي بر لب بحر، تشنه، با خاک شده
وي بر سر گنج در گدائي مرده

گر يک دم پاک مي برآيد از من
صد گنج ز خاک مي برآيد از من

هر روز هزار گنج مي يابم باز
اما به هزار مفلسي مي ميرم

در عالم مرگ زندگاني دور است
در رنج جهان گنج معاني دور است

کان را که فرو شود به گنجي پايي
سر بر سر آن گنج برندش حالي

آن گنج که من در طلب آن گنجم
در دير طلسمات از آن مي رنجم

چون لايق گنج نيست ويرانه عمر
مي نتوان شد مقيم هم خانه عمر

کو آن همه دولت تو اي گنج زمين
کي دانستي که اينچنين خواهي شد

گر بشتابم نه روي بشتافتن است
ور سر يابم نه گنج سر يافتن است

هم عقل طلسم جسم و جان باز نيافت
هم گنج زمين و آسمان باز نيافت

خورشيد رخت ملک جهان مي بخشد
در سخنت گنج نهان مي بخشد

رنج تو به صد گنج مسلم ندهم
ملک غم تو به ملکت جم ندهم

از تنگي پسته مغز را گنج نبود
از پوست بجست و بر در بسته بماند

وقت است که دل از دو جهان برگيريم
صد گنج ز وصل تو نهان برگيريم

بحر کرم و گنج وفا در دل ماست
گنجينه تسليم و رضا در دل ماست

در وقت بيان، عقل سخن سنج مراست
در وقت معاني دو جهان گنج مراست

مصيبت نامه عطار

جبرئيل از بعد چندين ساله کار
يافت گنج ياد کرد کردگار

هست صوفي مرد بي رنج آمده
پاي او ناگاه در گنج آمده