ديوان صائب

اين جواب آن غزل صائب که راقم گفته است
گنج پابرجاست پاي خود به دامان داشتن

پرده گنج است ويراني، که تا محشر مباد
سايه افتادگي کم از سر ديوار من!

مي دهد حيرت سرشار من از حسن تو ياد
رتبه گنج عيان است ز ويراني من

ز مال طول امل حرص را نگردد کم
ز اژدها نبرد گنج پيچ و خم بيرون

غم حريص ز دينار مي شود افزون
ز گنج پيچ و خم مار مي شود افزون

پاس شکوه فقر و قناعت نگاه دار
در پيش گنج، دست به زر مي کني مکن

جمعيتي که از دل ويران به من رسيد
سهل است گنج اگر طلبند از خراب من

نقصان نمي کند کسي از دستگيريم
پايش فرو به گنج رود پايمرد من

تا سر کشيده ام به گريبان بي خودي
چون پاي خم به گنج فرورفته پاي من

گنج گهر به غارت سيلاب داده اي است
از هر دلي که رفت غم دلستان برون

گنج چراغ دل ويرانه شد
راه مگردان ز دل تنگ من

گنج را بي زبان ممکن نيست صائب يافتن
بي تأمل در دهان اژدها و مار شو

جنون گنجي است گوهرخيز، زنجير اژدهاي او
تهيدستي نبيند هر که شد در گنج پاي او

نثار توست همه گنج هاي روي زمين
مشو مقيد سيم و زر نثار و برو

چون تهيدستي که يابد بر کليد گنج دست
ديده حيران در آن بند نقاب آويخته

گشتم از اشک ندامت مخزن گنج گهر
خانه من چون صدف معمور ازين باران شده

مجو در سايه بال هما امنيت خاطر
که اين گنج گهر در سايه ديوار افتاده

خراب کرده دلي را ز خويش کن معمور
چو گنج تن به هم آغوشي خراب مده

گنج قدسي، در خراب آباد دنيا مانده اي
آب دريايي، ولي در جويبار عالمي

پاي من بر سر گنج است ز جمعيت دل
نيست در دستم اگر چون دگران دنيايي

اگر نه کام جهان در کنار ناکامي است
کليد گنج نه در کام اژدها بودي

اگر به پاي طلب روزي آمدي در دست
کليد گنج سعادت هزار پا بودي!

اگر چه هست به ظاهر خراب درويشي
ز وصل گنج بود کامياب درويشي

قدم برون مگذار از سراي درويشي
که مار گنج بود بورياي درويشي

کف سوئال نمودار نعل وارون است
وگرنه بر سر گنج است پاي درويشي