ديوان حافظ

در جنب بحر جود تو از ذره کمتر است
صد گنج شايگان که ببخشي به رايگان

ديوان خاقاني

يک مي به دو گنج شايگان خر
رغم دل رايگان خوران را

ديوان قاآني

نمودي چهره ماه آسمان را ز آستان راندي
گشودي غنچه گنج شايگان را رايگان کردي

جمشيد و خورشيد ساوجي

تن چو نسيم تو گنجي است شايگان وآنگه
دو مار بر سر آن گنج شايگان خفته

ديوان عبيد زاکاني

اگر چه قافيه شد شايگان چه باک او را
که از معاني صد گنج شايگان دارد

ديوان سلمان ساوجي

صدگنج شايگان کنم اندر هر آستين
بهر نثارش از گهر رايگان چشم

ديوان خاقاني

مار ضحاک ماند بر پايم
وز مژه گنج شايگان برخاست

بر خاک درت زکات دربان
گنج زر شايگان ببينم

ديوان سعدي

به گنج شايگان افتاده بودم
ندانستم که بر گنجند ماران

ديوان محتشم کاشاني

کرمش کيسه اي که پر سازد
مخزن گنج شايگان باشد

ديوان مسعود سعد سلمان

توشناسي مرا که نگشايد
کس چو من گنج شايگان قلم

پاسبان کرد باغ قمري را
که بسي گنج شايگان دارد

ديوان وحشي بافقي

ذات او جوهري که عالم ازو
مخزن گنج شايگان باشد

شکسته وقت تعجيل عطايت
در سد خانه گنج شايگان باد

ز دست بخششت در آستينش
کليد قفل گنج شايگان باد

ديوان عرفي شيرازي

گر بخون خوردن دهندم اختيار
خون گنج شايگان خواهم گزيد

ديوان شمس

گويم که گنجي شايگان گويد بلي ني رايگان
جان خواهم وانگه چه جان گويم سبک کن بار من

ديوان خاقاني

تا قلم را مار گنج پادشاهي کرده اند
از دهان مار گنج شايگان افشانده اند

گنج بخشا يک دو حرف از مدح تو
بر سه گنج شايگان خواهم گزيد

خيز خاقاني ز گنج فقر خلوت خانه ساز
کز چنين توان اندوخت گنج شايگان

ديوان صائب

حصار مارپيچش اژدهاي گنج را ماند
ولي ارزد به گنج شايگان هر خشت ديوارش

ديوان قاآني

او گنج شايگان و منم آن گدا که هست
بر گنج باز ديده حسرت نگر مرا

آنکه يک رشح کف او آشکارا صد هزار
گنج بادآورد و گنج شايگان مي آورد

هفت پيکر نظامي

کيست کو گنج رايگان نخرد
وارزوئي چنين به جان نخرد

ديوان امير خسرو

مبين گدايي من بر درت که در همت
توانگرم که غمت گنج شايگان من است