درشکايت روزگار
عرفي آغاز گريه کن شايد
اين کهن خاکدان خراب شود
ناله اي کن مگر ز تأثيرش
دهر نامهربان خراب شود
از فغان سينه ريش و غم برجاي
خانمان فغان خراب شود
منم آن کعبه کز خرابي من
بيت معمور جان خراب شود
گر سمومي وزد ز باغ دلم
ثمرات جنان خراب شود
گر شرابم کنند در دامن
مشرب انس و جان خراب شود
همتم گر بساط برچيند
کشور لامکان خراب شود
گر من از گفتگو بياسايم
دار ملک زبان خراب شود
مرغ انديشه را اگر خوابم
بيضه در آشيان خراب شود
دل و طبعم اگر نه عطسه زند
مغز دريا و کان خراب شود
من کجا حبس روزگار کجا
خانه آسمان خراب شود
گر بطاق دلم شکست افتد
قبله قدسيان خراب شود
چند گويم که گر ز پا افتم
بشکند اين و آن خراب شود
شيشه آسمان بدست من است
گر بيفتم جهان خراب شود