سرتاس
اي که هر خلعتي که در بر توست
زينت دوش آسمان باشد
جسمش از جامه تو پوشيده ست
هر که در حيز مکان باشد
خلعت خاصه کز شرافت آن
شرفم برهمه جهان باشد
گشته شاعر، بلي شود شاعر
هر که همدوش شاعران باشد
آنچه او گفته بنده مي خواند
زانکه خود سخت بي زبان باشد
گفته : اي درفشان گوهر بخش
که کفت رشک بحر و کان باشد
بر درت اطلس فلک پوشد
آنکه او خاک آستان باشد
خلعت خاصه کز شرافت آن
دعويم بر همه عيان باشد
مي پسندي که جامه چون من
در بر مردکي چنان باشد
کش نه کفش و نه چاقشور بود
نه کمربند در ميان باشد
باشد او را همين سرتاسي
نه سري هم که مو بر آن باشد
فوطه اي چون فتيله مشعل
آن سر کل در آن نهان باشد
مصلحت چيست من به او چه کنم
هر چه امر خدايگان باشد