شماره ٢٦٣
بهار دل دوستدار علي
هميشه پر است از نگار علي
دلم زو نگار است و علم اسپرم
چنين واجب آيد بهار علي
بچن هين گل، اي شيعت و خسته کن
دل ناصبي را به خار علي
از امت سزاي بزرگي و فخر
کسي نيست جز دوستدار علي
ازيرا کز ابليس ايمن شده است
دل شيعت اندر حصار علي
علي از تبار رسول است و نيست
مگر شيعت حق تبار علي
به صد سال اگر مدح گويد کسي
نگويد يکي از هزار علي
به مردي و علم و به زهد و سخا
بنازم بدين هر چهار علي
ازيرا که پشتم ز منت به شکر
گران است در زير بار علي
شعار و دثارم ز دين است و علم
هم اين بد شعار و دثار علي
تو اي ناصبي خامشي ايرا که تو
نه اي آگه از پود و تار علي
محل علي گر بداني همي
بينديشي از کار و بار علي
مکن خويشتن مار بر من که نيست
تو را طاقت زهر مار علي
به بي دانشي هر خسي را همي
چرا آري اندر شمار علي؟
علي شير نر بود ليکن نبود
مگر حربگه مرغزار علي
نبودي در اين سهمگن مرغزار
مگر عمرو و عنتر شکار علي
يکي اژدها بود در چنگ شير
به دست علي ذوالفقار علي
سه لشکر شکن بود با ذوالفقار
يمين علي با يسار علي
سران را درافگند سر زير پاي
سر تيغ جوشن گذار علي
نبود از همه خلق جز جبرئيل
به حرب حنين نيزه دار علي
به روز هزاهز يکي کوه بود
شکيبا، دل بردبار علي
چو روباه شد شير جنگي چو ديد
قوي خنجر شيرخوار علي
همي رشک برد از زن خويش مرد
گه حمله مردوار علي
گر از غارت ديو ترسي همي
درآمدت بايد به غار علي
به غار علي در نشد کس مگر
به دستوري کاردار علي
ز علم است غار علي، سنگ نيست
نشايد به سنگ افتخار علي
نبيني به غار اندرون يکسره
سراي و ضياع و عقار علي
نبارد مگر ز ابر تاويل قطر
بر اشجار و بر کشت زار علي
نبود اختيار علي سيم و زر
که دين بود و علم و اختيار علي
شريعت کجا يافت نصرت مگر
ز بازوي خنجر گزار علي؟
ز کفار مکه نبود ايچ کس
به دل ناشده سوکوار علي
سر از خس برون کرد نارست هيچ
کس اندر همه روزگار علي
هميشه ز هر عيب پاکيزه بود
زبان و دو دست و ازار علي
گزين و بهين زنان جهان
کجا بود جز در کنار علي؟
حسين و حسن يادگار رسول
نبودند جز يادگار علي
بيامد به حرب جمل عايشه
بر ابليس زي کارزار علي
بريده شد ابليس را دست و پاي
چو بانگ آمد از گيرودار علي
از آتش نيابند زنهار کس
چو نايند در زينهار علي
که افگند نام از بزرگان حرب
مگر خنجر نامدار علي؟
به بدر و احد هم به خيبر نبود
مگر جستن حرب کار علي
پس آنک او به بنگاه مي پخت ديگ
به هنگام خور بود يار علي
شتربان و فراش با ديگ پز
نبودند جز پيشکار علي
سواري که دعوي کند در سخن
بيا، گو، من اينک سوار علي
اگر ناصبي گوش دارد زمن
نکو حجت خوش گوار علي
به حجت به خرطومش اندر کشم
علي رغم او من مهار علي
وگر سر بتابد به بي دانشي
ز علم خوش بي کنار علي
نيايد به دشت قيامت مگر
سيه روي و سر پرغبار علي