شماره ٨٠٩: ز يکي پسته دهاني صنمي بسته دهانم
ز يکي پسته دهاني صنمي بسته دهانم
چو بروييد نباتش چو شکر بست زبانم
همه خوبي قمر او همه شادي است مگر او
که از او من تن خود را ز شکر بازندانم
تو چه پرسي که کدامي تو در اين عشق چه نامي
صنما شاه جهاني ز تو من شاد جهانم
چو قدح ريخته گشتم به تو آميخته گشتم
چو بديدم که تو جاني مثل جان پنهانم
وگرم هست اگر من بنه انگشت تو بر من
که من اندر طلب خود سر انگشت گزانم
چو از او در تک و تابم ز پيش سخت شتابم
چو مرا برد به نارم دو چو خود بازستانم
چو شکرگير تو گشتم چو من از تير تو گشتم
چه شد ار بهر شکارت شکند تير و کمانم
چو صلاح دل و دين را مه خورشيد يقين را
به تو افتاد محبت تو شدي جان و روانم