شماره ٧٦١: اي جان لطيف و اي جهانم
اي جان لطيف و اي جهانم
از خواب گرانت برجهانم
بي شرم و حيا کنم تقاضا
داني که غريم بي امانم
گر بر دل تو غبار بينم
از اشک خودش فرونشانم
اي گلبن جان براي مجلس
بگرفته امت که گل فشانم
يک بوسه بده که اندر اين راه
من باج عقيق مي ستانم
بسيار شب است کاندر اين دشت
من از پي باج راهبانم
شب نعره زنم چو پاسبانان
چون طالب باج کاروانم
همخانه گريخت از نفيرم
همسايه گريست از فغانم