شماره ١٨٣: اي دل رفته ز جا بازميا
اي دل رفته ز جا بازميا
به فنا ساز و در اين ساز ميا
روح را عالم ارواح به است
قالب از روح بپرداز ميا
اندر آبي که بدو زنده شد آب
خويش را آب درانداز ميا
آخر عشق به از اول اوست
تو ز آخر سوي آغاز ميا
تا فسرده نشوي همچو جماد
هم در آن آتش بگداز ميا
بشنو آواز روان ها ز عدم
چو عدم هيچ به آواز ميا
راز کآواز دهد راز نماند
مده آواز تو اي راز ميا