شماره ٢٧: شب و روز در ره تو من مبتلا نشسته
شب و روز در ره تو من مبتلا نشسته
تو گذر کني نگوئي تو کئي چرا نشسته
ز تو کار بسته دارم دل و جان خسته دارم
بدر طبيب عشقم باميدها نشسته
چه شود همين تو باشي ره مدعي نباشد
من و شمع ايستاده تو بمدعا نشسته
ز دو چشم نيم خفته باشاره نکته گفته
که برد دل نهفته بکمين ما نشسته
بتو کي رسد نگاهم که ز زلف و چشم و ابرو
برهش سلاح داران همه جا بجا نشسته
بتو چون رسد فغانم چو پر از صداست کويت
ز فغان داد خواهان که براهها نشسته
همه رنج و محنت و غم همه درد و سوز و ماتم
سپه بلاي عشقت چه بجان ما نشسته
ره خير اگر بپوئي دل خسته بجوئي
چو ملک چو حور بيني بدر دعا نشسته
چه ز دست (فيض) آيد بجز از فغان و ناله
چکنم بغير زاري من در بلا نشسته