شماره ١٢٩: حکمي که همچو آب روان در ديار اوست
حکمي که همچو آب روان در ديار اوست
خونريز عاشقان تبه روزگار اوست
از غيرتم هلاک که بر صيد تازه اي
هم زخم زخم کاري و هم کار کار اوست
خون مي چکاند از دل صد صيد بي نصيب
تير شکاري که نصيب شکار اوست
بدعاقبت کسي که چو من اعتماد وي
بر عهدهاي بسته نا استوار اوست
حرفي که مي گذارد و مي داردم خموش
لطف نهان و مرحمت آشکار اوست
باغيست تازه باغ عذارش که بي گزاف
صد فصل در ميان خزان و بهار اوست
نيکوترين نوازش جانان محتشم
آزار جان خسته و جسم فکار اوست
فرياد اگر نه جابر آزار او شود
سلمان جابري که خداوندگار اوست