در توصيف زلف و تخلص بنام نامي مظهرالعجايب غالب کل غالب علي بن ابي طالب عليه السلام گويد
تو اي نيلوفر بويا که خورشيدت دليلستي
شب يلداستي که را که بس تار و طويلستي
پناه گلشن رضوان و خلوت خانه قدسي
شبستان ملک يا آشيان جبرئيلستي
گهي دور قمر را دود آتشگاه نمردي
گهي بر گرد گل ريحان بستان خليلستي
گهي در بر کف موسي ترا گه طلعت يوسف
ز نيل سوده پيچان موج زن درياي نيلستي
گهي در آتش و گاهي ميان طشت خون اندر
سياه و سوخته مانا سياووش قتيلستي
چو تر گردد بريزد مشک از هم بس شگفت آيد
به قيد عاشقان اي زلف تر زنجير پيلستي
به خلد و سلسبيلش راه نبود مرد عاصي را
تو عاصي از چه ره در پاس خلد و سلسبيلستي
تو را در سايه طاووس بهشت اي سايه طوبي
غلط گفتم که طوبي را به سر ظل ظليلستي
شنيدستم که مار آيد دليل خلد شيطان را
سيه ماري به سوي خلد شيطان را دليلستي
بجز از سايه تو کي توان جستن عديل تو
به روي يار خرم زي که بي يار و عديلستي
مرا بر نيليستي ديده شنجرفي به هجر اندر
تو را تا توده شنجرف اندر زير نيلستي
قرا محمود يا خود شاملو اي طره جانان
سيه خيمه ترا اندر چه گلشن وز چه ايلستي
بيفشان خويش را تا گويمت تبت کجا باشد
به خود بشکن بگويم تا به چينت چند ميلستي
ز تيره ابر نوروزي همي بارد به لالستان
هرا دو ديده لالستان و تو ابر بخيلستي
به هر کس وعده فردوس اعلي از تو در طاعت
مگر خاک ره شاهنشه دين را وکيلستي
پناه دين حق نفسي نبي مقصود حرف کن
علي کايينه ذات خدواند جليلستي