در مدح شاهزاده آزاده هلاکوخان بن شجاع السلطنه
مخسب اي صنم امشب بخواه باده روشن
بيار شمع به مجلس بريز نقل به دامن
بکش ترانه دلکش بند سپند بر آتش
بسوز عود به مجمر بساي مشک به هاون
مخور چمانه چمانه سبوسبو خور و خم خم
مده پياله پياله قدح قدح ده و من من
يکي ز روزنه حجره در سراچه نظر کن
ببين چگونه برقصند بام و خانه و برزن
چگونه مست و خرابند گلرخان سمن سا
چگونه گرم سماعند شاهدان پري ون
دن ارچه داشت دلي پر ز خون ز توبه مستان
به خنده خنده برون کرد جام مي ز دل دن
نه چهره روح مجسم چه چهره چهره ساقي
نه ناله عيش مصور چه ناله ناله ارغن
يکي گرفته به بر دلبري چو دلبر يغما
يکي کشيده بکش شاهدي چو شاهد ارمن
زمين زمين چمن از فروش اطلس و ديبا
هوا هواي بهشت از بخور عنبر و لادن
يکي ز بهر تماشا نظر گشوده چو نرگس
يکي ز بهر خوش آمد زبان گشاده چو سوسن
جون و پير و زن و مرد و روستايي و شهري
پذيره را همه از روي شوق برزده دامن
تو نيز اي بت چين اي به چهره آذر برزين
پي پذيره بيا تا که زين زنيم به توسن
که بامداد ز خاور چو آفتاب برآيد
برآيد از طرف خاور آفتابي روشن
ابوالشجاع هلاکوي بن حسن شه غازي
که خاک معرکه از تيغ اوست منبت روين
چو او به عرصه به درعي نهان هزار نريمان
چو او به پهنه به رخشي عيان هزار تهمتن
چو بزم خواهد روحي مصورست در ايوان
چو رزم جويد مرگي مجسمست به جوشن
شراب نوشد اما ز خون عرق مخالف
پياله گيرد اما ز کاسه سر دشمن
ز حلقه حلقه جوشن عيان به عرصه تن او
چنان که نور درخشنده آفتاب ز روزن
به وقعه فوجش موجي چه موج موج بلاجو
به کينه خيلش سيلي چه سيل سيل بناکن
کمند و جوشن گردان ز امن عهدش دايم
يکي به کاسه شير و يکي به کيسه ارزن
به روز رزم که آهن دلان آهن خفتان
بسان آتش سوزان نهان شوند در آهن
به جاي سبزه برويد ز خاک ناوک آرش
به جاي قطره ببارد ز ابر نيزه قارن
شود جنون مجسم خرد ز وسوسه در سر
شود هلاک مصور روان ز ولوله در تن
کمان و تير چو ياران نورسيده ز هرسو
پي معانقه با هم شوند دست به گردن
چه ميل ها که کشد آسمان به چشم سلامت
ز نيزه ها که نشيند فرو به چشمه جوشن
چو او به نيزه زند دست روح قارن و مويه
چو او به تير بردشست جان آرش و شيون
جهان ز سهم جهانسوز تيغ شعله فشانش
به چشم خصم شود تنگتر ز چشمه سوزن