در صفت باغ نو و کاخ ومجلس و درياچه کاخ سلطان محمود گويد
بفرخنده فال و بفرخنده اختر
به نو باغ بنشست شاه مظفر
بروز مبارک، ببخت همايون
به عزم موافق، به راي منور
بباغي خراميد خسرو که او را
بهار و بهشتست مولا و چاکر
بباغي کزو ملک رازيب و زينت
بباغي کزو بلخ را عز و مفخر
بباغي درختان او عود و صندل
بباغي رياحين او بسدتر
بباغي چو پيوستن مهر خرم
بباغي چو رخساره ودست دلبر
بباغي که دل گويد: اي تن درين چم
بباغي که تن گويد: اي دل درين چر
بباغي درو سايه شاخ طوبي
بباغي درو چشمه آب کوثر
بباغي کز آب و گلش بازيابي
نسيم گلاب و دم مشک اذفر
بهشت اندر و بازيابي به آبان
بهار اندرو باز بيني به آذر
ز سرو بريده چو زلف بريده
ز شکل مدور چو چرخ مدور
بهشتست اين باغ سلطان اعظم
دليل آنکه رضوانش بنشسته بر در
دري را ازو مهر خوانده ست مشرق
دري را از و ماه خوانده ست خاور
درو مسکن ماهرويان مجلس
درو خانه شيرگيران لشکر
درو صيد را چند جاي ستوده
درو بزم را چند جاي مشهر
کجا جاي بزمست گلهاي بيحد
کجا جاي صيدست مرغان بيمر
روان گرد بر گرد اسپر غمي را
تذروان آموخته ماده و نر
ز خر گاه چون بر گشاده جناني
دري باز کرده بپايانش اندر
همه باغ پرسندس و پر صناعت
چو لفظ مطابق چو شعر مکرر
يکي کاخ شاهانه اندر ميانش
سر کنگره بر کران دو پيکر
بکاخ اندرون صفه هاي مزين
در صفه ها ساخته سوي منظر
يکي همچو ديباي چيني منقش
يکي همچو ارتنگ ماني مصور
نگاريده بر چند جابر، مصور
شه شرق را اندر آن کاخ، پيکر
بيکجاي در رزم و در دست زوبين
بيکجاي در بزم در دست ساغر
وزان کاخ فرخ چواندر گذشتي
يکي رود و آب اندر و همچو شکر
برفتن ز تيزي چو فرمان سلطان
بخوردن ز خوشي چو عيش توانگر
نه چرخست و اجزاي او چون ستاره
نه ابرست و آواي او همچو تندر
اگر بگذرد بر سرش مرغ، موجش
بيالايد اندر هوا مرغ را پر
بدينسان بباغ اندرون باز بيني
يکي ژرف دريا مر او را برابر
روان اندرو کشتي وخيره مانده
ز پهناي او ديده آشناور
زمينش بکردار بيشينه (؟) کرده
کران تا کرانش بکردار مرمر
بدو اندرون ماهيان چون عروسان
بگوش اندرون پر گهر حلقه زر
دکاني برآورده پهلوي دريا
بدان تا در آن مي خورد شاه صفدر
يمين دول شاه محمود غازي
امين ملل خسرو بنده پرور
شه خوب صورت، شه خوش سيرت
شه خوب منظر، شه خوب مخبر
بمردي فزاينده عز مؤمن
بشمشير کاهنده کفر کافر
ز بهر قوي کردن دين ايزد
همي گردد اندر جهان چون سکندر
زهي بزم را ابر دينار قطره
زهي رزم را خسرو و رزم گستر
تو آني که هرچ از تو گويم بمردي
نيوشنده از من کند جمله باور
نشان تو نايافته شهريارا
نه ماهيست در بحر و نه مرغ دربر
مزور بود جز ترا نام شاهي
چو جز مر ترا نام مردي مزور
بهندوستان آنچه تو پار کردي
براهل سلاسل نکرده ست حيدر
تهي کردي از پيل هندوستان را
ز بس تاختن بردي آنجا زايدر
ز دو پادشا بستدي بر دو منزل
بيک تاختن هفتصد پيل منکر
همي تا ببزم اندرون نيک يابي
گل تازه را، باز ناکرده از بر
خدايت معين با دو دولت مساعد
جهان زير فرمان تو تا بمحشر
خوشا کاخ و باغا که داري بشادي
در آن کاخ مي خور، وزان باغ بر خور