غزل
بي جمال تو، اي جهان افروز
چشم عشاق تيره بيند روز
دل به ايوان عشق بار نيافت
تا بکلي ز خود نکرد بروز
در بيابان عشق ره نبرد
خانه پرورد «لايجوز» و «يجوز»
چه بلا بود کان به من نرسيد؟
زين دل جان گداز درداندوز
عشق مي گويدم که: اي عاشق
چاک زن طيلسان و خرقه بسوز
ديگر از فهم خويش قصه مخوان
قصه خواهي، بيا ز ما آموز
بنشان، اي عراقي، آتش خويش
پس چراغي ز عشق ما افروز