خسرو نامه عطار - خسرونامه

الا اي موي مشکين رنگ آخر

شدم مويي نيم از سنگ آخر

الا اي مشکموي افتاده ام من

چو موي تو بر وي افتاده ام من

منم چون موي تو در چين نشسته

تو در رومي کمر بر موي بسته

چو مويي گر رسم اي دوست با تو

برون آيم چو موي از پوست باتو

چو مويت مشکبار آمد سفر کن

سحر گه بر صبامويي گذر کن

مرا مويي ز حال خود خبرده

ز مويت مژده باد سحر ده

مرا از خود سرمويي کن آگاه

که چون موي توام افتاده در راه

بچشم آمد سر مويي فراقم

چوموي ابرويت، پيوسته طاقم

چو مويم، در غم آن موي مشکين

بمويي در نميايد ترا اين

چو موي از من بپشت افتاده يي باز

مکن اين سرکشي چون مويت آغاز

اگر يک موي تو بينم ز سويي

بسر پيش تو باز آيم چو مويي

اگر يک موي بر گويم ز دردم

چو مويي در ربايد باد سردم

چو مويي زان بچشمت در نيايم

که در چشم تو مويي مينمايم

چو مويي گشتم و چه جاي مويست

که از مويي کمم اين را چه رويست

تنم گر چه چو مويي مينمايد

ولي با تو بمويي در نيايد

چو مويي شد تن من از نزاري

بمويي مي نيابم از تو ياري

بمويي گر ز تو ياريم بودي

چو مويت کي نگونساريم بودي

بمويي دل ده اين بي خويشتن را

که قوت باشد از مويي رسن را

اگر باشي بمويي دستگيرم

برون آري چو مويي از خميرم

چو موي تو بپا افتاده ام پست

سرمويي سزد گر بر نهي دست

منم مويي بکوهي غم گرفتار

چنين مويي نگر زير چنان بار

چو مويت کي بتو خواهم رسيدن

که مويي کوه نتواند کشيدن

ز باريکي، بمويي نيست زورم

که من مويي ميان بسته، چومورم

ره عشق تو باريکست چون موي

چو مويي، من بمويي کرده ام روي

ز تو مويي نخواهم گشت آگاه

چگونه موي بر مويي برد راه

بمويي گر ببندي بندبندم

نيم قادر که مويي بر کشندم

تن من گر نه کم از موي بودي

مرا نيروي مويي روي بودي

چو مويي شد تنم از ناتواني

ترا زين موي کي باشد نشاني

سرمويي اگر در شانه داري

من آن مويم که داري يا نداري

چو مويي کرده ام بيتو تن از تو

چو موي تو شکن دارم من از تو

چو مويي سرکشي پيوست برمن

فروبندي بمويي دست بر من

چو موي، اينکار را رويي ندارم

که زور بازوي مويي ندارم

بمويي مانم از زاري کنون من

سرمويي زسر کردم برون من

اگر من همچو مويي تن نمايم

چو موي از زير پيراهن نمايم

چو مويي گر بپيراهن برافتم

ز هر مويي بسر گردن برافتم

چنان زارم که از مويي بصدروي

بهر مويي که دارم کي برم بوي

چو مويي بيتو زار و مستمندم

بتو آويخته چون مو ببندم

دلم مويي نپيچد از بر تو

بمويش ميکشم تا بر در تو

چو موي تو دلم را نيست در دست

بمويي مي نگردد اين دل مست

چو از موييست دل شوريده من

چو مو از سر برون شد ديده من

اگر در بندم آري همچو مويت

چو مويي سر نهم بر خاک کويت

چو مويي گر ببري سر بهيچم

چو مويت سر ز خط تو نپيچم

نپيچم سر زموي تو بسويي

که دل آويختست از تو بمويي

اگر چون موي سرپيچد دل از تو

چو مويش بند آيد حاصل از تو

ندارم من چو موي تو سر خويش

که چون موي تو ميافتم پس و پيش

اگر چون موي در تابم کني هيچ

نپيچم سر چو موي از تاب و از پيچ

چو مويت گردراندازي برويم

نيايم بر تو بيرون همچو مويم

چو يک موي توام به از دوعالم

نيارم ديد يک مو از سرت کم

چو مويي بر نميگيري بهيچم

چگونه همچو مويي بر تو پيچم

گرت از من چو مويي سرنگردد

پس از من با تو مويي در نگردد

تو کي باشي چو من چون موي دربند

که با کس نيستت چون موي پيوند

چه گر آيي مرا چون موي بيني

چو موي مژه بر چشمم نشيني

نگردد از تو مويي کم اگر تو

سر مويي کني بر من گذر تو

چو مويي در سياهي مانده ام من

ز موي مژه خون افشانده ام من

چو موي مژه سرتيزي کن آخر

بمويي قصد خونريزي کن آخر

همي خواهم من سرگشته چون موي

چو موي مژه با تو روي در روي

گرفته موي تو مست اوفتاده

چو موي مژه لب برهم نهاده

ز دستم تا برفت آن موي چون شست

چو موي مژه بر هم ميزنم دست

اگر مويي بود باقي ز عالم

رسيم آخر چو موي مژه باهم

همي بافم هزاران حيله چون موي

مگر مويي ز تو بنمايدم روي

چو مويم گر فرود اري بر خويش

چو مويت بر تو اندازم سر خويش

چو مويي پيش تو بر فرق آيم

ميان خون چو مويي غرق آيم

منم چو موي بي آن روي مانده

بسي سرگشته تر از موي مانده

چو مويت دور از روي توام من

بسر گرداني موي توام من

چو مويت تاکي اندر بند چينم

چو موي خويش بنشان بر زمينم

اگر چون موي گرد تو بر آيم

چو موي از شادي آن بر سرآيم

منم مويي شده از عشق رويت

تويي در پايم افگنده چو مويت

چو افگندي مرا چون موي در پاي

بيار ان موي تا برخيزم از جاي

گرم موي تو دست آويز گردد

چو موي اين خسته دل سر تيز گردد

منم يک موي باصد عيش ناخوش

ز هر تو بهر مويي بلاکش

چو مويم بي رخت افتاده در شست

بمانده همچو مويي در هم و پست

تنم بي روي تو مانند مويست

چو مويم بيتو کارم پشت رويست

چو مويي هجرت آرد روي بر من

همي با تيغ خيزد موي بر من

چو از موي دو تاي تو جدايم

چو مويت مانده با پشت دوتايم

من چون موي را کس غمخوري نيست

غمم را همچو موي تو سري نيست

سيه بيتو چو مويم عالم از تست

بهر مويي مرا گويي غم از تست

سر موييست جمعيت زرويت

ازان بيتو پريشانم چو مويت

چو موي افتاده ام بر روي پيوست

که مي ندهد مرا مويي ز تودست

اگر مويي شود پيراهن تو

ندانم بود مويي بر تن تو

چو مويي چند گرداني بخونم

که چون مويي نميپرسي که چونم

چو مويي تا دلم بشکافتي تو

چو موي من ز من سر تافتي تو

تن من همچو مويي چند داري

چو مويم تابکي دربند داري

چو مويم کردي و خونم بخوردي

وليک از جور مويي کم نکردي

چو مويي گشته ام بنماي رويي

ترا کمتر بود اين غم بمويي

منم مويي ره عالم گرفته

تويي مويي ز عالم کم گرفته

چو بي موي تو اي سرکش بماندم

چو مويت پاي بر آتش بماندم

ز من تا مرگ مويي در ميانست

نگه کن در تنم کان موي آنست

اگر چه همچو مويي ناتوانم

چو موي لقمه بر چشمت گرانم

چو موي تو کجا برسر نشينم

که چون مويم نشاندي بر زمينم

مرا گر چه بمويي راه هم نيست

ز بيداد توام يک موي کم نيست

براين بيدل بمويي خواب بستي

چو موي خود وفا بر هم شکستي

وفانيست از تو مويي روي هرگز

زناخن بر نيايد موي هرگز

وفانايد سر مويي ز سر مست

نيايد موي بيرون از کف دست

منم مويي که خون گريم زرشکت

ترا خود ترنشد مويي زاشکت

ز سودا پختن تو موي بردم

سر مويي مکن صفرا که مردم

مکن بر موي صفرا، زين چه خيزد

مکن چون موي ازان صفرا بريزد

شدم مويي مبادا کينت بامن

که مويي در نگيرد اينت با من

چرا گفتي چو مويي هيچ هيچ

چو مويت تاکي آخر پيچ پيچي

چو مويي من نيم با تو بزاري

چو مويي بر زمينم کش بخواري

چومار موي پيچانت اي سبکروح

دلم را کرد از يک موي مجروح

چو مويي گشتم از رنج جراحت

چگونه موي داند رنج و راحت

ز تو قسمم بود مويي وفابوک

که تا دارم چوموي قندزت سوک

اگر يابم بموي قندزت راه

خوشت در برکشم چون موي روباه

اگر چون موي شد روز سپيدم

سر مويي بتو ماندست اميدم

سر من گوي کن اي مشکمويم

که مويت بس بود چوگان گويم

اگر سر در کشم زان موي در چشم

سرمن باز بر چون موي بر چشم

چو هجرت کرد چون مويي نزارم

ز تو بس باد مويي يادگارم

اگر دارم بمويي بيتو رويي

هنوزم چون جنب خشکست مويي

يکي کردم دو مويت زارزويت

که تا با تو يکي گردم چو مويت

چو موي آورده يي با هيچم آخر

چو موي تو بتو بر پيچم آخر

اگر در چاهم و موي تو برماه

بسم مويت رسن اي يوسف چاه

وگر بر ماهي و موي تو برخاک

بست مويي کمنداي عيسي پاک

ز مويي نيست گفتن پيش ازين روي

که در تو مي نگيرد يکسر موي

چو يک مويم من از صد روي بيتو

چو صفرا ميشکافم موي بيتو

ز من تا موي تو چون موي سرتافت

دلم در شرح مويت موي بشکافت

بهر مويي گرم بودي زباني

نبودي هيچ مويي بي فغاني

بدين هر بيت مويي ميشکافم

که درهر بيت مويي مي ببافم

چو در باريکي يک تار مويم

سخن باريکتر از موي گويم

سخن ميراند از مويي بصدروي

بيا گر مي ببيني موي در موي

چو من مويي شدم در نوک خامه

پريشان شد چو مويي خط نامه

زتو چون نيست مويي حصه من

چو موي تو دراز اين قصه من

سر مويي اميدم گر نبودي

مرازان سر چو موي اين سر نبودي

در اميدت تنم چون موي پيوست

سرمويي فرو نگذارد از دست

ميان ما اگر يک موي ماندست

چو موي اين کار را صدروي ماندست

گسسته کي شود اين موي هرگز

خود اين مويي ندارد روي هرگز

ميان ماست مويي در ميانه

ميان تست آن موي اي يگانه

ميان ما فلک مويي بسنجد

که گر خود موي گردد در نگنجد

چو مويت هر که او زير و زبر نيست

ازين سرش سر مويي خبر نيست

ز مويي چند گويم بيش ازين نيز

که از مويي نيايد بيش ازين چيز

بسي گفتم ز موي ايماه اکنون

بسر بردم چو مويت راه اکنون

بسي گفتم ز موي مشکبارت

بيک يک موي، صدصد جان نثارت

در صفت موي