شماره ٣٠
گر سخن بر وفق عقل هر سخنور گويمي
شک نبودي کان سخن بر خلق کمتر گويمي
راز عالم در دلم، گنگم ز نااهلي خلق
گر تو را اهليتي بودي تو را بر گويمي
چند گويي راز دل ناگفته مگذار و بگو
خود نگويي تا کرابرگويمي گر گويمي
زيرکان هستند کز پالان جوابم آورند
في المثل در پيش ايشان گر من از خر گويمي
کو کسي کاسرار چون بشنود دريابد ز من
پيش او هر ساعتي اسرار ديگر گويمي
کو کسي کز وهم پاي عقل برتر مي نهد
تا سخن با او بسي از عرش برتر گويمي
کوکسي کو عبره خواهد کرد ازين دوزخ سراي
تا من از صد نوع با او شرح معبر گويمي
کو کسي کو هرچه مي بيند نه راي آرد به خود
تا دلش را نسخه عالم مقرر گويمي
کو کسي کز سينه کرسي کرد واز دل عرش ساخت
تا مثال عالم صغريش از بر گويمي
کو کسي کو در ميان زندگي يک ره بمرد
تا ميان زندگيش از سر محشر گويمي
کو کسي کز دين چو بومسلم تبر زد روز و شب
تا ز صدق يار غار و حلم حيدر گويمي
کو دلي کز حلقه گردون به همت بر گذشت
تا بر آن دل هفت گردون حلقه در گويمي
کو يکي مفلس که در ششدر فرومانده است سخت
تا ره بگريختن زين هفت ششدر گويمي
کو يکي کز قعر صد ظلمت نهد يک گام پيش
تا ز نور فيض درياي منور گويمي
کو يکي طوطي شکر چين که تا در پيش او
هر زماني صد سخن شيرين چو شکر گويمي
کو يکي گوهر شناس گوهر درياي عشق
تا ز سر هفت در و چار گوهر گويمي
کو يکي غواص تيز انديشه بسيار دان
تا عجايب هاي اين درياي منکر گويمي
کو يکي سرگشته همچو گوي درياي طلب
تا بدو اسرار اين ميدان اخضر گويمي
کو يکي طاقي که جفتش نيست در باب خرد
تا ز دواري اين طاق مدور گويمي
کو يکي صاحب مشامي کز يمن بويي شنيد
تا ز مشک تبتي وز عود و عنبر گويمي
کو يکي پاکيزه طبع راست فهم پاک دل
تا به زير هر سخن صد راز مضمر گويمي
کو سخن داني که او را منطق الطير آرزوست
تا ز مرغ جان سخن از جانش خوشتر گويمي
کو سکندر حکمتي حکمت پژوه تشنه دل
تا صفات آب خضر و حوض کوثر گويمي
کو فريدوني که گاوان را کند قربان عيد
تا من اندر عيد گه الله اکبر گويمي
ني خطا گفتم خطا کو غازيي شمشيرزن
تا به پيش او صفات نفس کافر گويمي
تا کي از نفسم که هم ناگفته ماند شرح او
گو هزاران شرح او را من ز هر در گويمي
گر من از مردان دين آگاهمي هرگز کجا
با چنين نامردي از مردان رهبر گويمي
دامن اندر چينمي از خود اگر هر دم برون
راز مردان جهان با دامن تر گويمي
جز سخن چيزي ندارم گر مرا چيزيستي
با چنان چيزي کجا ديوان و دفتر گويمي
گر از آن درياي معني قطره اي بودي مرا
حاش لله گر من از اعراض و جوهر گويمي
در هواي حق اگر يک ذره نوري دارمي
نيستي ممکن که از خورشيد انور گويمي
کاشکي مستغرق آن نور بودي جان من
زانکه گر مستغرقستي آن بهم در گويمي
گر من اندر ملک دين گنج قناعت دارمي
خويشتن را ملکت عالم ميسر گويمي
طفل را هم مانده حرفي و گرنه طفلمي
من الف را گاه در بن گاه بر سر گويمي
اي خدا نقصان مده در جوهر ايمان من
گر به جز تو در دو عالم بنده پرور گويمي
در بقا عزت تو را و در فنا لذت مرا
مستمي گر با تو خود را من برابر گويمي
يارب از نفس پليدم پاک کن تا خويش را
همچو عيسي جاودان خود را مطهر گويمي
گر دل عطار پست نفس خاکي نيستي
از بلندي شعر فوق هفت اختر گويمي