شماره ٧٢٢: ترا ز عالم عبرت اگر نظر بخشند
ترا ز عالم عبرت اگر نظر بخشند
ازان به است که صد گنج پرگهر بخشند
مکن سئوال اگر چون صدف ترا زين بحر
به هر گشودن لب دامن گهر بخشند
به ماه نولب نان بي شفق نداد فلک
تو کيستي که ترا نان بي جگر بخشند
به تنگناي فلک با شکستگي خوش باش
شکنجه اي است که دربيضه بال وپر بخشند
جماعتي به کمر همچو ني سزاوارند
که در شکستگي خويشتن شکر بخشند
سرمن وقدم آن سبکروان که چو گل
به دشمن سرخودبي دريغ زر بخشند
گره زنند به دامن چو مردمک قدمش
به هر که بال سير چون نطر بخشند
به واديي که کند خضر توشه از دل خويش
گمان مبرکه ترا توشه سفر بخشند
درين رياض اگر مصرعي کني موزون
چوسرواز گره دل ترا ثمر بخشند
ز موج بحر شکايت مکن که همچو حباب
به هر شکست ترا عالم دگر بخشند
شده است موج به بحر از شکستگي غالب
شکسته باش چوخواهي ترا ظفر بخشند
ز خشک مغزي اين منعمان عجب دارم
که خون مرده خودرا به نيشتر بخشند
ز ابرزحمت دريا چه کم شود صائب
که قطره اي به من آتشين جگر بخشند