شماره ٧٥١: چون پاي خم به دست فتادت کمر گشا
چون پاي خم به دست فتادت کمر گشا
چون گرم شد سرت ز مي ناب، سر گشا
از هر که دل گشوده نگردد کناره گير
چون غنچه در به روي نسيم سحر گشا
از مردمان سرد نفس تيره مي شوي
آيينه پيش مردم صاحب نظر گشا
قانع به رنگ و بوي گل بي وفا مشو
بر روي آفتاب چو شبنم نظر گشا
از سر هواي پوچ برون چون حباب کن
چون موج در ميانه دريا کمر گشا
زان پيشتر که بر دل مردم گران شوي
استادگي مکن، پر و بال سفر گشا
چون موج، پشت دست به کف زن درين محيط
آغوش چون صدف به هواي گهر گشا
زخم گشاده رو به بغل تيغ را کشيد
آغوش رغبتي تو هم اي بي جگر گشا
تا بر تو خوشگوار شود بستن نظر
يک ره نظر به عالم پر شور و شر گشا
باطل مکن به سير و تماشا نگاه خويش
زنهار صائب از سر عبرت نظر گشا