شماره ٥٩٥: به صيد شير نر اي بي جگر چه کار ترا؟
به صيد شير نر اي بي جگر چه کار ترا؟
شکار او نشدن بس بود شکار ترا
تو تا کناره نگيري ز خويش هيهات است
که در کنار کشد بحر بي کنار ترا
به هر دو دست به دامان بي خودي آويز
اگر اميد رهايي است زين حصار ترا
عجب که شور قيامت ترا کند بيدار
که خون به جوش نياورد نوبهار ترا
ز صبح حشر گريبان آسمان شد چاک
نشد که باز شود چشم اعتبار ترا
چه مي دوي پي اين سايه هاي پا به رکاب؟
بس است سايه آن سرو پايدار ترا
مشو به سنگدلي هاي خويشتن مغرور
که ترکتاز حوادث کند غبار ترا
قدم برون منه از حد لاغري زنهار
که مي کشد فلک سفله زير بار ترا
به هوش باش که تمهيد بي سرانجامي است
اگر مساعدتي کرد روزگار ترا
چو داغ لاله به غير از ستاره سوختگي
چه گل شکفت درين موسم بهار ترا؟
عجب که گرد تو برخيزد از زمين صائب
چنين که خواب گران کرده سنگسار ترا