شماره ٤٨٩: چه غم از کشتن عشاق فگارست ترا؟
چه غم از کشتن عشاق فگارست ترا؟
که مي بي غمي از خون شکارست ترا
ديده اشک فشان ابر بهارست ترا
جگر سوختگان مشک تتارست ترا
کوه تمکين ترا خنده کبک است فغان
ديده اشک فشان ابر بهارست ترا
تو و از کشتن عشاق ندامت، هيهات
خون اين بي گنهان آب خمارست ترا
با تو اي سرو روان، آه اسيران چه کند؟
نفس سرد خزان باد بهارست ترا
دل صد پاره به چشم تو کجا مي آيد؟
خرمن گل به نظر پشته خارست ترا
خونبهايي است که بهتر ز هزاران جان است
دست و پايي که ز خونم به نگارست ترا
بحر و کان در نظرت چشم ترست و لب خشک
اشک و آه دگران در چه شمارست ترا؟
به کدام آينه تسخير کنم روي ترا؟
که دل صاف من آيينه تارست ترا
تو به اين حسن به مشاطه کجاپردازي؟
که دو صد آينه رو، آينه دارست ترا
گر چه خط گرد برآورد ز معموره حسن
همچنان لنگر تمکين به قرارست ترا
از حجاب تو همان حلقه بيرون درست
زلف هر چند در آغوش و کنارست ترا
داغداران تو از برگ خزان بيشترند
کي غم داغ من اي لاله عذارست ترا؟
کي ز روز و شب صائب خبري هست ترا؟
که ز زلف و رخ خود ليل و نهارست ترا