شماره ١٤٥: صبح از جان هاي روشن ياد مي آيد مرا
صبح از جان هاي روشن ياد مي آيد مرا
شام از تاريکي تن ياد مي آيد مرا
از دم سرد خزان برگي که مي افتد به خاک
از جهان بي برگ رفتن ياد مي آيد مرا
مي شوم چون شبنم گل آب از تردامني
چون ازان پاکيزه دامن ياد مي آيد مرا
ناله خيزد چون سپند از دانه ام بي اختيار
چون ازان صحرا و خرمن ياد مي آيد مرا
مي شود ياقوتي از خون جگر منقار من
چون ازان فيروزه گلشن ياد مي آيد مرا
گوهر را مي دهد گرد يتيمي خاکمال
چون ازان درياي روشن ياد مي آيد مرا
تيغ مي گردد الف بر سينه شهباز من
گاهگاهي کز نشيمن ياد مي آيد مرا
مي شود چشمم ز حسرت چون يد بيضا سفيد
چون ز طور و نخل ايمن ياد مي آيد مرا
طفل اشکم، نيست جز گرد يتيمي دايه ام
کي ز آغوش و ز دامن ياد مي آيد مرا
رشته اشکم به دامن مي رسد بي اختيار
چون ز عيسي همچو سوزن ياد مي آيد مرا
نيست تا گل در نظر صائب چو بلبل خامشم
در حضور گل ز شيون ياد مي آيد مرا