شماره ٢٠: از جهان تا رشته تابي دسترس باشد ترا
از جهان تا رشته تابي دسترس باشد ترا
هر سر خاري درين وادي عسس باشد ترا
چند از آميزش درياي وحدت چون حباب
پرده دار چشم کوته بين، نفس باشد ترا؟
تا تو مي لرزي به تار و پود هستي همچو موج
قسمت از درياي گوهر خار و خس باشد ترا
چشم بي شرم تو سيري را نمي داند که چيست
در تلاش رزق تا حرص مگس باشد ترا
چون شرر در سنگ، بي برگي ترا دارد ضعيف
مي شوي سرکش اگر يک مشت خس باشد ترا
مي شوي افتاده تر، هر چند برخيزي ز جا
تا ز مردم دستگيري ملتمس باشد ترا
شرم دار از حق، منال از بي کسي چون ناکسان
کيست آخر عالم ناکس که کس باشد ترا
از گرفتاران خود، صياد مي گيرد خبر
فکر روزي، چند در کنج قفس باشد ترا
آرزو کرده است آبستن ترا همچو زنان
زان ز دنيا هر زمان چيزي هوس باش ترا
صرف در پرداز دل کن قوت بازوي خويش
در جهان تيره صائب تا نفس باشد ترا